Wyrok NSA z dnia 15 stycznia 2008 r., sygn. II OSK 1867/07

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Jan Paweł Tarno po rozpoznaniu w dniu 15 stycznia 2008 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Stowarzyszenia Klub ,,[...]" na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 29 stycznia 2007 r., sygn. akt II SA/Kr 1283/06 odrzucające skargę Stowarzyszenia Klub ,,[...]" na Statut Miasta T. stanowiący załącznik do uchwały Rady Miejskiej w T. z dnia [...], nr [...] w przedmiocie uchwalenia statutu Gminy Miasta T. postanawia oddalić skargę kasacyjną NSA/postanowienie 1 post. ,,ogólne

Postanowieniem z dnia 29 stycznia 2007 r., sygn. akt II SA/Kr 1283/06 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie odrzucił skargę Stowarzyszenia Klub ,,[...]" na Statut Miasta T. stanowiący załącznik do uchwały Rady Miejskiej w T. z dnia [...], nr [...] w przedmiocie uchwalenia statutu Gminy Miasta T.. W uzasadnieniu wskazano, że zgodnie z art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r., Nr 142, poz. 1591 ze zm.) każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętym przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego. Wskazano, że zgodnie z tym przepisem przesłanką wniesienia tzw. skargi "powszechnej" do sądu administracyjnego na uchwałę organu gminy jest bezskuteczność uprzedniego wezwania tego organu do usunięcia naruszenia. Wskazano, że skargę na podstawie art. 101 ustawy o samorządzie gminnym można wnieść po upływie miesiąca, a przed upływem 60 dni od dnia doręczenia organowi wezwania do usunięcia naruszenia. Stwierdzono bowiem, że art.102a ustawy o samorządzie gminnym wyłącza zastosowanie w sprawach skarg z art. 101 jedynie art. 52 § 3 i 4 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Z tak skonstruowanego wyłączenia wynika a contrario, że wszystkie pozostałe przepisy p.p.s.a. dotyczące wnoszenia skargi do sądu administracyjnymi będą miały zastosowanie. W kwestii terminu do wniesienia skargi będzie mieć zatem zastosowanie art. 53 § 2 tej ustawy. Sąd zakwestionował pogląd, że zastosowanie tego przepisu wyłącza samo sformułowanie początkowej części przepisu art. 53 § 2 ("w przypadkach o których mowa w art. 52 § 3 i 4 skargę wnosi się..."). Przepis art. 53 § 2 p.p.s.a., o którym mowa, stanowi, że termin do wniesienia skargi w przypadku nieudzielenia odpowiedzi przez organ na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa wynosi sześćdziesiąt dni od doręczenia wezwania. Podano, że przyjmując wcześniej wykształconą w orzecznictwie interpretację, iż trzydziestodniowy termin do wniesienia skargi rozpoczyna bieg z upływem maksymalnego dwumiesięcznego terminu wynikającego z art. 35 § 3 kpa licząc od dnia wezwania organu do usunięcia naruszenia prawa należałoby uznać, że termin do wniesienia skargi wynosiłby aż 90 dni, co jest niezgodne z aktualnie obowiązującym prawem. WSA wskazał w tym miejscu na niepublikowane postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 1 lipca 2005 r. sygn. akt I OSK 1634/04 i z dnia 20 września 2005 r. sygn. akt I OSK 785/05.Podał kontynuując, iż zachodzącą sprzeczności pomiędzy przepisami art. 101 ust. 1 i 3 ustawy o samorządzie gminnym w zw. z art. 35 § 3 kpa oraz art. 53 § 2 p.p.s.a. można jedynie usunąć przyjmując, że na podstawie art. 101 ust. 31 usg organ gminy ma obowiązek rozpoznać wezwanie w| terminie miesięcznym od jego wniesienia. Po bezskutecznym upływie tego terminu skarżący może wnieść skargę do sądu, przy czym ostatnim dniem terminu do wniesienia skargi jest upływ sześćdziesiątego dnia od dnia wniesienia wezwania o usunięcie naruszenia. Za taką interpretacją przemawia również fakt, że wezwanie do usunięcia naruszenia prawa stanowi surogat środka zaskarżenia, na co wskazuje art. 52 § 1, § 2 i § 3 p.p.s.a. Środek prawny w postaci wezwania do usunięcia naruszenia prawa ustawodawca równoważy z innymi środkami zaskarżenia, których zastosowanie warunkuje dopuszczalność złożenia skargi. Za nielogiczną oraz niezgodną z normami procesowymi należałoby uznać interpretację różnicującą wymienione środki prawne na uprawniające organ do miesięcznego postępowania (odwołanie, zażalenie, wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy) oraz uprawniające organ do prowadzenie dwumiesięcznego postępowania (wezwanie do usunięcia naruszenia). Uzasadnionym jest więc przyjęcie miesięcznego do rozpatrzenia wezwania o usunięcie naruszenia, bowiem termin ten odpowiada terminowi przewidzianemu w art. 35 §3 kpa do rozpoznania odwołania. Wskazano, iż Naczelny Sąd Administracyjny stanął również na stanowisku, iż wezwanie do usunięcia naruszenia, o którym mowa w art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, stanowi surogat środka odwoławczego i nie ma podstaw by traktować je inaczej niż określają to przepisy dotyczące klasycznych środków odwoławczych w administracyjnym postępowania jurysdykcyjnym (postanowienie NSA wydane w składzie 7 sędziów z dnia 24 czerwca 2002 r., sygn. akt OSA 2/02, ONSA 2003 nr 1 poz. 2).