Wyrok NSA z dnia 22 stycznia 2008 r., sygn. II FSK 655/07

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Zbigniew Kmieciak (sprawozdawca), Sędzia NSA Bogusław Dauter, Sędzia NSA Antoni Hanusz, Protokolant Katarzyna Kwaśniewska-Ciesielska, po rozpoznaniu w dniu 22 stycznia 2008 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej J. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 listopada 2006 r. sygn. akt III SA/Wa 2817/06 w sprawie ze skargi J. W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 28 lipca 2006 r. nr [...] w przedmiocie zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2000 r. 1) oddala skargę kasacyjną 2) zasądza od J. W. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w W. kwotę 1800 zł ( tysiąc osiemset złotych ) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego

Uzasadnienie

II FSK 655/07

UZASADNIENIE

Dyrektor Izby Skarbowej w W. decyzją z 5 kwietnia 2004r. utrzymał w mocy decyzję Urzędu Kontroli Skarbowej w W. z 18 grudnia 2003r., w której określono J. W. (podatnikowi) zwrot podatku dochodowego od osób fizycznych za 2000r. w wysokości 21.981,40 zł.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 30 maja 2005r., sygn. akt III SA/Wa 1082/04, uchylił w całości decyzję organu odwoławczego, uznając, że w przypadku zakwestionowania wysokość podatku wynikającego z zeznania podatnika należało wydać decyzję określającą wysokość podatku, a nie określać wysokość należnego zwrotu podatku. Wskazał, że organy podatkowe powinny wyjaśnić kwestię wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów oraz wątpliwości związane z charakterem wydatków budowlano-wykończeniowych w świetle przychodów osiąganych przez skarżącego od 15 stycznia 2000r. z tytułu najmu wydzielonej części lokalu. Zdaniem Sądu do kosztów uzyskania przychodów należało zaliczyć wydatki związane wyposażeniem lokalu biurowego, jeżeli służyły na potrzeby działalności gospodarczej i miały związek z osiąganymi przez podatnika przychodami. Sąd stwierdził, że zgłoszenie aktualizacyjne złożone przez skarżącego 12 kwietnia 2000r., nie przesądziło o terminie przyjęcia do używania lokalu mieszkalnego na potrzeby działalności gospodarczej, stanowiło jednak dowód w sprawie, podlegający ocenie zgodnie z art. 180-181, art. 187 i art. 191 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacji podatkowej (Dz. U. z 2005r., Nr 8. poz. 60 ze zm., dalej Ord. pod.). Sąd nie podzielił zarzutów podatnika w zakresie ustalenia wysokości przychodów z tytułu otrzymanych przez niego nieodpłatnych świadczeń (korzystanie z telefonu komórkowego i samochodu P. D. spółki z o.o (zwana dalej Spółką)), oraz wyjaśnił, iż ustalenia organów w tym zakresie nie budzą wątpliwości. Sąd uznał, że Organy dokonały rzetelnej oceny materiału dowodowego, a wskazanie w decyzji organu pierwszej instancji art. 11, zamiast art. 14 ust. 2 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm., zwanej dalej u.p.d.o.f.) nie powodowało konieczności wyeliminowania jej z obrotu prawnego.