Wyrok NSA z dnia 17 grudnia 2008 r., sygn. II FSK 1318/07

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Grzegorz Borkowski, Sędziowie NSA Zbigniew Kmieciak (sprawozdawca), Aleksandra Wrzesińska-Nowacka, Protokolant Barbara Mróz, po rozpoznaniu w dniu 17 grudnia 2008 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej C. O. W. C "C." spółki z o.o. z siedzibą w G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 11 kwietnia 2007 r. sygn. akt I SA/Gd 1014/06 w sprawie ze skargi C. O. W. C. "C." spółki z o.o. z siedzibą w G. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w G. z dnia 30 października 2006 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku od czynności cywilnoprawnych 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gdańsku, 2) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w G. na rzecz C. O. W. C. "C." spółki z o.o. z siedzibą w G. kwotę 650 (sześćset pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

C. O. W. C. "C." sp. z o. o. (dalej Spółka) pismem z dnia 5 maja 2006 r. wystąpiła do Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w G. o stwierdzenie nadpłaty w podatku od czynności cywilnoprawnych uiszczonego z tytułu zawarcia umowy sprzedaży wierzytelności. W uzasadnieniu Spółka, powołała art. 2 pkt 4 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (tekst jedn. Dz. U. 2005 r., Nr 41, poz. 399 z późn. zmianami, dalej UPCC) i stwierdziła, że czynność ta nie podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych.

Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego decyzją z dnia 25 lipca 2006 r. odmówił stwierdzenia nadpłaty w podatku od czynności cywilnoprawnych. W uzasadnieniu decyzji wskazano, że na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług ważny jest status podmiotu, który sprzedaje towar lub w ramach świadczonych usług prawo majątkowe, ponieważ jedynie wówczas czynność cywilnoprawna wywołuje obowiązek zapłaty podatku VAT lub powoduje wyłączenie tego obowiązku. Zbywca nie ma statusu podatnika VAT, ponieważ sprzedał wierzytelności własne, których nie można określić jako odpłatne świadczenie usług. W ocenie organu podatkowego pierwszej instancji, użyty w art. 2 pkt 4 UPCC zwrot "przynajmniej jedna ze stron" uwzględnia fakt objęcia zakresem przedmiotowym ustawy także umowy zamiany, istotą której jest wzajemne przenoszenie przez strony własnych rzeczy i praw majątkowych. Nie ma wówczas znaczenia, która ze stron, z tego tytułu, jest podatnikiem podatku od towarów i usług. W konsekwencji Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w G. uznał, że umowy sprzedaży wierzytelności podlegają podatkowi od czynności cywilnoprawnych.