Wyrok NSA z dnia 31 stycznia 2007 r., sygn. II OSK 1426/05

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Włodzimierz Ryms Sędziowie Jacek Chlebny /spr./ Stanisław Nowakowski Protokolant Marcin Sikorski po rozpoznaniu w dniu 31 stycznia 2007 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A. H. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 sierpnia 2005 r., sygn. akt IV SA/Wa 491/05 w sprawie ze skargi A. H. na decyzję Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców z dnia [...] stycznia 2005 r., nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia posiadania obywatelstwa polskiego 1. uchyla zaskarżony wyrok, 2. uchyla decyzję Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców z dnia [...] stycznia 2005 r., nr [...] oraz utrzymaną nią w mocy decyzję Wojewody Dolnośląskiego z dnia [...] października 2004 r. , nr [...], 3. zasądza od Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców na rzecz A. H. kwotę 560 ( pięćset sześćdziesiąt ) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania w tym kwotę 220 ( dwieście dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę na decyzję Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców z dnia [...] stycznia 2005 r., nr [...], odmawiającą stwierdzenia posiadania obywatelstwa polskiego przez A. H.

W uzasadnieniu wyroku Sąd przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne sprawy.

W dniu 9 kwietnia 1958 r. rodzice małoletniego wówczas skarżącego wystąpili do Rady Państwa z wnioskiem o zezwolenie na zmianę obywatelstwa polskiego na izraelskie w związku z wyjazdem na pobyt stały do Izraela. Po wyjeździe z Polski, z dniem 22 czerwca 1958 r., skarżący nabył obywatelstwo izraelskie. Organy administracji publicznej, po rozpoznaniu wniesionego w dniu 23 sierpnia 2004 r. wniosku A. H. (poprzednio: A. He.) o stwierdzenie posiadania obywatelstwa polskiego podniosły, iż w rozpoznawanej sprawie miała zastosowanie ustawa z 8 stycznia 1951 r. o obywatelstwie polskim (Dz. U. Nr 4, poz. 25) oraz niepublikowana uchwała Nr 5/58 Rady Państwa z dnia 23 stycznia 1958 r. w sprawie zezwolenia na zmianę obywatelstwa polskiego osobom wyjeżdżającym na stały pobyt do państwa Izrael, a wobec tego skarżący utracił obywatelstwo polskie na mocy art. 11 powołanej powyżej ustawy o obywatelstwie polskim z 1951 r. Ze stanowiskiem tym zgodził się Sąd pierwszej instancji, który uznał, iż uchwała nr 5/58 stanowiła generalny akt stosowania prawa wydany przez Radę Państwa w zakresie przysługujących jej kompetencji. Akt ten stanowił generalne pod względem podmiotowym zezwolenie na zmianę obywatelstwa polskiego przez osoby, które jako repatrianci opuszczały Polskę, o ile wyraziły one chęć zmiany obywatelstwa. Przedmiotowa uchwała Rady Państwa stanowiła zezwolenie na zmianę obywatelstwa w rozumieniu art. 13 ust. 1 ustawy o obywatelstwie polskim z 1951 r., a zatem, w okolicznościach rozpoznawanej sprawy, odmowa organów administracji publicznej poświadczenia posiadania obywatelstwa polskiego przez skarżącego była zasadna. W ocenie Sądu w rozpoznawanej sprawie wystąpiły obie przesłanki utraty obywatelstwa polskiego, o których mowa w art. 11 ust. 1 i 5 ustawy o obywatelstwie polskim z 1951 r.