Wyrok NSA z dnia 12 czerwca 2007 r., sygn. I OSK 209/07

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jan Paweł Tarno (spr.) Sędziowie NSA Małgorzata Pocztarek Marek Stojanowski Protokolant Michał Zawadzki po rozpoznaniu w dniu 12 czerwca 2007r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej M. B. M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 22 listopada 2006 r. sygn. akt II SA/Sz 665/06 w sprawie ze skargi M. B. M. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] nr [...] w przedmiocie zarzutu zgłoszonego w postępowaniu egzekucyjnym oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie wyrokiem z 22 listopada 2006 r., sygn. akt II SA/Sz 665/06 oddalił skargę M. B. M. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z [...], nr [...] w przedmiocie odmowy uznania za uzasadnione zarzutów w sprawie prowadzenia postępowania egzekucyjnego w przedmiocie opłaty dodatkowej za nieopłacony postój pojazdu w strefie płatnego parkowania w okresie 16.01 - 23.12.2004 r. W uzasadnieniu Sąd podniósł, że skarżąca, stosownie do pouczenia zawartego w doręczonym jej tytule wykonawczym, wniosła zarzut w sprawie prowadzonego postępowania egzekucyjnego twierdząc, że zobowiązanie nie istnieje ze względu na brak właściwego umocowania prawnego. Zarzut ten trafnie został zakwalifikowany jako zarzut nie istnienia obowiązku (art. 33 pkt 1) ustawy 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji - Dz. U. z 2002 r. Nr 110, poz. 968 ze zm.), którego dotyczy tytuł wykonawczy. Wierzyciel egzekwowanego obowiązku, zarzut ten rozpatrzył w trybie art. 34 § 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji wydając w sprawie zarzutu postanowienie przewidziane art. 34 § 2 tej ustawy.

W ocenie sądu, zaskarżone postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Szczecinie z 5 kwietnia 2006 r., wydane po rozpatrzeniu zażalenia zobowiązanej, prawa nie narusza. Zarzut skargi, kwestionujący wskazaną w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia podstawę prawną obowiązku uiszczenia opłaty za parkowanie pojazdu w strefie płatnego parkowania jest chybiony. Zgodnie z art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych: "Korzystający z dróg publicznych są obowiązani do ponoszenia opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania". W myśl art. 13b ust. 1 wymienionej ustawy "opłatę, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, pobiera się za parkowanie pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania, w wyznaczonym miejscu, w określone dni robocze, w określonych godzinach lub całodobowo". Kolejne przepisy art. 13b ustawy o drogach publicznych określają: zasady ustalania strefy płatnego parkowania (ust. 2) i upoważniają radę gminy (miasta) do ustalania takiej strefy (ust. 3) oraz do ustalania wysokości stawek opłaty za parkowanie pojazdów w takiej strefie i do określenia sposobu pobierania tej opłaty (ust. 4 pkt 1 i 3). W ust. 5 wymienionego artykułu ustawodawca określił między innymi dopuszczalne różnicowanie wysokości opłat w zależności - od czasu parkowania, a w ust. 7 wskazał, że wymienione opłaty pobiera zarząd drogi, a w przypadku jego braku - zarządca drogi. Ponadto, zgodnie z art. 13f cyt. ustawy, "za nieuiszczenie opłat, o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, pobiera się opłatę dodatkową" (ust. 1), przy czym wysokość i sposób jej pobierania określa rada gminy (miasta), lecz jej wysokość nie może przekraczać 50 zł (ust. 2), opłatę tę pobiera zarząd drogi, a w przypadku jego braku zarządca drogi (ust. 3).