Wyrok NSA z dnia 22 maja 2007 r., sygn. II OSK 812/06

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Roman Hauser Sędziowie Maria Czapska - Górnikiewicz Leszek Leszczyński ( spr.) Protokolant Monika Czyżewska po rozpoznaniu w dniu 22 maja 2007 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej D. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 1 grudnia 2005 r. sygn. akt II SA/Bd 460/05 w sprawie ze skargi D. W. na decyzję Wojewody Kujawsko-Pomorskiego z dnia [...] marca 2005 r. nr [...] w przedmiocie wymeldowania oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy wyrokiem z dnia 1 grudnia 2005 r. (sygn. akt. II SA/Bd 460/05) po rozpoznaniu na rozprawie sprawy ze skargi D. W. na decyzję Wojewody Kujawsko - Pomorskiego z dnia [...] marca 2005r. nr [...] w przedmiocie wymeldowania oddalił skargę na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. - dalej: ppsa).

Sąd I instancji wskazał w uzasadnieniu, iż decyzją nr [...] z dnia [...] marca 2005 r. Wojewoda Kujawsko - Pomorski po rozpatrzeniu odwołania D. W. utrzymał w mocy decyzję Prezydenta Miasta B. z dnia [...] stycznia 2005 r. o wymeldowaniu P. W. wraz z małoletnim synem K. W. z dotychczasowego miejsca pobytu stałego tj. z lokalu przy ul. S. w B. Wojewoda ustalił, że najemcami lokalu przy ul. S. są D. W. i A. W., którym przysługuje spółdzielcze lokatorskie prawo do tego lokalu. P. W. nie przebywa w lokalu od roku 1985. Ustalenie to zostało dokonane w oparciu o treść karty osobowej mieszkańca, wyjaśnienia P. W. zawarte w jego pismach z dnia 14 listopada 2003 r. , 19 stycznia 2004 r. oraz złożone w trakcie oględzin ww. lokalu w dniu 14 kwietnia 2004 r. i w dniu 14 grudnia 2004 r. w Urzędzie Gminy w C. , a także w oparciu o informacje Komisariatu Policji B. z dnia 2 grudnia 2003 r. i 23 kwietnia 2004 r.. Powołując się na powyższe dowody ustalono także, że po opuszczeniu B. P. W. przebywał najpierw w P., gdzie studiował, następnie w K., gdzie podjął pracę na Uniwersytecie [...], a ostatnio w miejscowości W., gdzie zakupił nieruchomość, w której zamieszkał w roku 2003 wraz z żoną i dziećmi, w tym z małoletnim K. W. (wyjaśnienia z dnia 14 grudnia 2004 r.). W oświadczeniu złożonym do protokołu w dniu 14 grudnia 2004 r. P. W. wyjaśnił, że posiada klucze do lokalu przy ul. S. oraz ma do niego dostęp, a gdyby się wymeldował z miejsca pobytu stałego, ojciec A. W. nie wpuściłby go do tego lokalu. Stwierdził ponadto, że nie ma możliwości zamieszkania i zameldowania się na stałe w nieruchomości, w której faktycznie przebywa od kilku lat. Zdaniem Wojewody wszystkie te okoliczności wskazują na to, że P. W. wraz z żoną i sześciorgiem dzieci w tym z K. W. urodzonym w roku 2002, koncentruje swoje sprawy osobiste, rodzinne i zawodowe poza miejscem stałego zameldowania. tj. w miejscu faktycznego zamieszkania. Pobyty w B. w lokalu przy ul. S. mają wyłącznie charakter odwiedzin matki D. W. Wojewoda powołał się na art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (tekst jednolity Dz. U. z 2001 r. Nr 87, poz. 960, ze zm.) według którego pobytem stałym, warunkującym zameldowanie na pobyt stały, jest zamieszkiwanie w określonej miejscowości pod oznaczonym adresem z zamiarem stałego przebywania. Natomiast o opuszczeniu miejsca stałego pobytu w rozumieniu art. 15 ust. 2 tej ustawy można mówić wówczas, kiedy osoba, której postępowanie o wymeldowanie dotyczy, fizycznie nie przebywa w lokalu, w którym miała poprzednio zorganizowane centrum życiowe oraz gdy nieprzebywanie w tym lokalu jest wynikiem woli, zamiaru tej osoby. W opinii organu drugiej instancji w rozpatrywanej sprawie przesłanki te są spełnione, gdyż P. W. wyprowadził się z miejsca stałego pobytu, a opuszczenie tego lokalu było wynikiem jego woli, bowiem przeniósł centrum życiowe do miejsca faktycznego pobytu i mimo składanych deklaracji nie powrócił do miejsca stałego zameldowania.