Wyrok NSA z dnia 24 padziernika 2007 r., sygn. I FSK 1340/06

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Edmund Łój Sędziowie sędzia NSA Sylwester Marciniak (spr.) sędzia NSA Ryszard Pęk Protokolant Dariusz Rosiak po rozpoznaniu w dniu 24 października 2007 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej H. B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 14 czerwca 2006 r. sygn. akt I SA/Gl 1340/05 w sprawie ze skargi H. B. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 20 czerwca 2005 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

1. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 14 czerwca 2006 r., sygn. akt I SA/Gl 1340/05, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach oddalił skargę H. B. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 20 czerwca 2005 r., nr [...], w przedmiocie podatku od towarów i usług.

2. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd I instancji ustalił, iż zaskarżoną decyzją Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy decyzję organu I instancji z dnia 5 listopada 2004 r. określającą skarżącemu za styczeń 2003 r. zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług w kwocie 137.083 zł.

Głównym powodem wydania decyzji przez organy podatkowe w powyższym zakresie było stwierdzenie w wyniku przeprowadzonego postępowania sprawdzającego u jednego z kontrahentów podatnika, że wystawca faktur nie prowadził działalności gospodarczej, a jedynie pozorował wykonywanie czynności. Organ odwoławczy przyznał, że czynność przesłuchania kluczowego świadka - wystawcy kwestionowanych faktur, została wadliwie przeprowadzona, gdyż ustanowiony w sprawie pełnomocnik podatnika nie został o niej powiadomiony. Podkreślono zarazem, że obecne postępowanie podatkowe, zostało poprzedzone postępowaniem karnym w którym zapadł prawomocny wyrok skazujący Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze- sygn. akt IIK 582/04 z dnia 25 listopada 2004 r., a zatem ustalenia tam dokonane niejako zwalniają organy podatkowe od konieczności przeprowadzenia własnych ustaleń w tym zakresie. Zatem organ podatkowy wobec zapadłego prawomocnego wyroku skazującego jest uprawniony do przyjęcia dokonanych tam ustaleń za własne. W toku postępowania sądowego w sprawie karnej zebrano zaś dowody stwierdzające że w istocie czynności opisane w zakwestionowanych fakturach nie zostały dokonane tj. dowody w postaci protokołów z przesłuchań m. in. wystawcy tych faktur. Na tak dokonaną ocenę wskazuje materiał dowodowy świadczący o tym, że de facto strona nie otrzymała towaru od wystawcy faktur a obrót towarem - złomem, jak wykazało postępowanie, dotyczył jedynie sporządzania dokumentów faktur przez poszczególne firmy, uczestniczące w tym obrocie. Potwierdził to sam wystawca kwestionowanych faktur, m.in. w trakcie przesłuchania w charakterze podejrzanego. W tych okolicznościach w ocenie organu odwoławczego stan faktyczny sprawy wyczerpywał dyspozycję § 48 ust. 4 pkt 5 lit. a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 marca 2002 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 27, poz. 268).