Wyrok NSA z dnia 16 listopada 2006 r., sygn. I FSK 194/06

Granice sprawy wyznacza przedmiot rozstrzygnięcia. Wojewódzki Sąd Administracyjny ma obowiązek wziąć pod uwagę wszelkie naruszenia prawa, a także wszystkie przepisy, które powinny znaleźć zastosowanie w rozpoznawanej sprawie niezależnie od żądań i zarzutów podniesionych w skardze i dokonać oceny zgodności z prawem zaskarżonego aktu nawet gdy dany zarzut nie został podniesiony

Wyrokiem z 9 listopada 2005 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku (WSA) oddalił skargę Anny G. (skarżącej) na decyzję Izby Skarbowej w Gdańsku w przedmiocie podatku od towarów i usług (podatku VAT) za miesiące od stycznia do grudnia 1999 roku.

Z uzasadnienia wyroku wynikało, że decyzja utrzymywała w mocy decyzję Urzędu Skarbowego w Gdańsku określającą zobowiązanie podatkowe oraz odsetki za zwłokę w podatku VAT za wskazany okres. Za podstawę prawną rozstrzygnięcia podatkowego przyjęto art. 14ust. 7a ustawy z 8 stycznia 1993 r, o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. nr 11 poz. 50 z późn. zm. - dalej powoływanej jako "ustawa o VAT").

Swoje rozstrzygnięcia organy podatkowe oparły na ustaleniu, że skarżąca została zarejestrowana jako podatnik podatku VAT na podstawie zgłoszenia z 4 grudnia 1993r. (formularz "VAT-1"), zaprzestając jednak prowadzenia działalności gospodarczej 31 grudnia 1997r. Z początkiem 1999 roku skarżąca ponownie rozpoczęła prowadzenie działalności gospodarczej i decyzją Urzędu Skarbowego w Gdańsku z 27 kwietnia 1999r. została upoważniona do opłacania podatku dochodowego od osób fizycznych w formie karty podatkowej. Następnie 28 lutego 2001 r. złożyła oświadczenie o rezygnacji ze zwolnienia od podatku VAT (dokument "VAT-6") oraz zgłoszenie rozpoczęcia sprzedaży towarów wymienionych w art. 14 ust. 10 ustawy o VAT (dokument "VAT-R"). W tak ustalonym stanie faktycznym Urząd Skarbowy uznał jednak, że skarżąca nie korzystała w 2001 roku ze zwolnienia od podatku VAT mimo opłacania podatku dochodowego w formie karty podatkowej. Uznał bowiem, że skoro wcześniej utraciła zwolnienie od podatku VAT, nie mogła z niego skorzystać w latach następnych (art. 14 ust. 7a ustawy o VAT). Ostatecznie uznał, że skarżąca zaniechała składnia deklaracji podatkowych w podatku VAT za okres od stycznia 1999 r. do lutego 2001 r. zaś na podstawie oświadczeń pełnomocnika skarżącej o wysokości przeciętnych obrotów określił należny podatek VAT wraz z odsetkami.