Wyrok NSA z dnia 27 czerwca 2006 r., sygn. II FSK 959/05

Wydanie decyzji w przedmiocie podatku VAT, po ostatecznym określeniu wysokości zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych nie jest ujawnieniem nowych okoliczności faktycznych, które mogłyby wpłynąć na zmianę rozstrzygnięcia o wysokości zobowiązania w podatku dochodowym.

Wyrokiem z dnia 18 lutego 2005 r., sygn. akt 1 SA/Gd 539/03, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku oddalił skargę Ewy K. na decyzję Izby Skarbowej w Gdańsku z dnia 25 marca 2003 r. w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji ostatecznej wydanej w sprawie stwierdzenia nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1999 r. Jak wskazano w uzasadnieniu, decyzją z dnia 30 czerwca 2000 r. Drugi Urząd Skarbowy w Gdańsku odmówił Skarżącej stwierdzenia nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1999 r., a wniesione z uchybieniem terminu odwołanie pozostawiono bez rozpoznania. Jednakże, wobec określenia spółce cywilnej E." decyzją z dnia 2 lutego 2001 r. naliczonego podatku VAT za styczeń 1999 r., Skarżąca wniosła o uchylenie decyzji z dnia 30 czerwca 2000 r. wskazując jako podstawę art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej. Drugi Urząd Skarbowy w Gdańsku decyzją z dnia 3 października 2002 r. odmówił uchylenia w trybie wznowienia postępowania tej ostatecznej decyzji, a Izba Skarbowa - powołaną na wstępie decyzją - utrzymała w mocy rozstrzygnięcie organu podatkowego 1 instancji podkreślając, iż materiał dowodowy rozliczenia działalności spółki cywilnej E.", której wspólnikiem była Ewa K., jest tożsamy dla podatku dochodowego wspólników tej spółki za 1999 r. oraz dla rozliczenia podatku od towarów i usług spółki za poszczególne miesiące 1999 r. Odmawiając stwierdzenia nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1999 r. Urząd Skarbowy nie zakwestionował rzetelności zgromadzonego materiału dowodowego w zakresie dochodów Skarżącej uzyskanych z tytułu działalności w spółce E." i dochód z tego tytułu przyjął w kwocie zeznanej przez podatnika. Tym samym, zdaniem Izby Skarbowej, nawet jeżeli przyjąć, iż Urząd Skarbowy dokonał błędnej pod względem prawnym oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, fakt ten nie stanowi przesłanki wznowienia postępowania określonej w art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej. Niezależnie od powyższego Izba Skarbowa wskazała, iż utrata prawa do obniżenia należnego podatku VAT o podatek naliczony z powodu nierzetelnych faktur nie stanowi kosztu uzyskania przychodu w rozumieniu art. 23 ust. 1 pkt 43 a tiret 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 1993 r., Nr 90, poz. 416 z późn. zm.).