Wyrok NSA z dnia 4 kwietnia 2006 r., sygn. I FSK 461/05

1. Za pozbawiony podstaw należało uznać zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. mający polegać na niestwierdzeniu przez Wojewódzki Sąd Administracyjny, że zaskarżona decyzja zapadła z naruszeniem art. 120, art. 121 § 1, art. 122, art. 187 § 1, art. 191 oraz 210 § 4 Ordynacji podatkowej. Z uzasadnienia skargi kasacyjnej wynika bowiem, że jej autor pogląd o wadliwości zaskarżonego orzeczenia opierał o twierdzenie o dokonanej przez sąd błędnej wykładni pojęcia "morskiego środka transportu" i odmowy zaliczenia do tej kategorii jednostek pływających zaopatrywanych przez skarżącą w paliwo, a w konsekwencji odmowy zastosowania przepisu obniżającego do 0% stawkę podatku od towarów i usług od takiej czynności. Uzasadnienie skargi kasacyjnej nie wskazuje zarazem konkretnych zastrzeżeń dotyczących postępowania podatkowego sensu stricto, pominiętych przez Sąd I instancji.2. Na uwzględnienie nie zasługiwały również zarzuty naruszenia przepisów prawa materialnego. Oczywiście chybiony był zarzut naruszenia przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie § 60 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z 15 grudnia 1997 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (opubl. - jak podano - w Dz. U. z 1997 r. nr 156 poz. 1025). Abstrahując od błędnego wskazania pozycji Dziennika Ustaw w którym opublikowano akt prawny, na który powoływała się skarga (wskazano poz. 1025 powinno być 1024), należy zauważyć, że Wojewódzki Sąd Administracyjny nie stosował przepisu, którego "błędną interpretację" zarzucił mu autor skargi kasacyjnej. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika bowiem, że Sąd rozważał istnienie przesłanek zastosowania stawki podatku towarów i usług obniżonej do 0% na podstawie § 62 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z 22 grudnia 1999 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 109 poz. 1245 ze zm.).3. Bezzasadne okazały się również zarzuty naruszenia art. 2 ust. 1 ustawy z 21 marca 1991 r. o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej, art. 2 pkt 2 ustawy z 20 grudnia 1996 r. o portach i przystaniach morskich jak również art. 1 § 1 oraz art. 3 § 1 i 2 ustawy z 1 grudnia 1961 - Kodeks morski. Przepisy te bowiem nie stanowiły, ani nie mogły stanowić podstawy prawnej dla rozstrzygnięć administracyjnych oraz wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie. Tym samym sąd nie mógł ich naruszyć poprzez błędne zastosowanie. Nie naruszył ich również poprzez błędną ich wykładnię, ponieważ tej nie dokonywał. Z uwzględnieniem treści wspomnianych przepisów dokonywał jedynie wykładni § 62 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z 22 grudnia 1999 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 109 poz. 1245 ze zm.).