Wyrok NSA z dnia 16 marca 2006 r., sygn. II FSK 475/05

Brak zarzutu naruszenia wymienionych wyżej przepisów oznacza, że Naczelny Sąd Administracyjny nie może brać pod uwagę faktów podnoszonych w środku odwoławczym, lecz musi oprzeć się na stanie faktycznym przyjętym przez sąd pierwszej instancji. Zgodnie bowiem z art. 183 § 1 P.p.s.a. - poza przypadkami nieważności postępowania, które w rozpatrywanej sprawie nie zachodzą - Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej. Skoro więc nie zostały w sposób prawidłowy podważone ustalenia faktyczne, bezzasadny okazał się również zarzut naruszenia prawa materialnego.

Wyrokiem z 16 lutego 2005 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie oddalił skargę P Spółki Akcyjnej w C na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Szczecinie z 30 marca 2004 r. (nr PB 1.25- 4218/823-73/2003).

Z ustaleń sądu wynikało m. in., że Naczelnik Urzędu Skarbowego w Goleniowie określił skarżącej wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych za 2002 rok na 157.960 zł, stwierdzając, że skarżąca w zeznaniu podatkowym błędnie zamiast 564.146 zł dochodu wykazała stratę w wysokości 46.220,15 zł, co było wynikiem zaniżenia o 558.291,99 zł przychodu z tytułu otrzymanych nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. Dz. U. z 2000 r. Nr 54 póz. 654). Kwota ta stanowiła równowartość odsetek, jakie skarżąca zapłaciłaby za pozyskanie kredytów bankowych w wysokości równej kwocie otrzymanej od R Sp. z o.o. w J na poczet czynszu za dzierżawę gospodarstwa rolnego (300.000 zł) oraz ceny sprzedaży środków do produkcji rolnej (2.950.000 zł). Za podstawę wyliczenia przysporzenia organ podatkowy przyjął średnie roczne oprocentowanie kredytów udzielanych przez trzy banki mające siedzibę w G.

Organ ustalił jednak, że planowane transakcje nie doszły do skutku, ponieważ skarżąca nie nabyła gospodarstwa rolnego, a 300.000 zł zaliczki na czynsz zostało zaliczone na poczet przedpłat na zakup środków do produkcji rolnej, które także nie zostały wykorzystane, ponieważ R Sp. z o.o. dokonując u skarżącej zakupów środków do produkcji rolnej na bieżąco regulowała należne z tego tytułu kwoty. Ponadto organ zakwestionował zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów Spółki wydatków na wynagrodzenie Sławomira M zatrudnionego na stanowisku prezesa zarządu oraz związanych z tym składek na ubezpieczenie społeczne. Wskazano bowiem, że przy zawarciu umowy o pracę nie został dochowany przewidziany w art. 379 k.s.h. warunek reprezentowania spółki przez pełnomocnika powołanego uchwałą walnego zgromadzenia akcjonariuszy. Nadto, umowa zawarta przez pełnomocnika jednoosobowego zarządu z jedynym członkiem zarządu będącym zarazem jedynym akcjonariuszem spółki została zawarta z "samym sobą", czyli była prawnie nieskuteczna. Brak było w niej charakterystycznego elementu stosunku pracy, tzn. podporządkowania pracownika pracodawcy.