Wyrok NSA z dnia 17 stycznia 2006 r., sygn. II FSK 35/05

1. Do skarżącego należy wskazanie naruszonego przez Sąd, przy dokonywaniu oceny zgodności z prawem zaskarżonego aktu administracyjnego, konkretnego przepisu prawa materialnego i wyjaśnienie, na czym polegała błędna wykładnia (lub niewłaściwe zastosowanie) tego przepisu oraz jaka - zdaniem skarżącego - winna być wykładnia właściwa lub właściwe zastosowanie. Uzasadnienie zarzutu naruszenia prawa procesowego winno wskazywać możliwy istotny wpływ tego naruszenia na wynik sprawy (treść wyroku). Nie można skutecznie uzasadniać zarzutu naruszenia prawa materialnego ogólnikową polemiką z zasadnością ustaleń faktycznych dokonanych w toku postępowania administracyjnego przez organy podatkowe.
2. Sąd związany jest granicami skargi kasacyjnej. Granice te zakreśla autor skargi. Naczelny Sąd Administracyjny nie mógł zatem "wykładać" intencji skarżącej spółki, ani wyręczać jej w prawidłowym wykorzystaniu uprawnień do wniesienia skargi kasacyjnej.

Wyrokiem z 1.10.2004 r., sygn. akt SA/Rz 204/02, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie oddalił skargę B. spółka z o.o. w W. następcy prawnego V. S.A. w R. na decyzję Izby Skarbowej w Rzeszowie z 31.12.2004 r., znak: IS-I/3-732/43/01, w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 1995 r. Z uzasadnienia wyroku wynikało, że przedmiotem sporu między organami podatkowymi a spółką było ustalenie wysokości kosztów uzyskania przychodów, w szczególności ich zawyżenie o 4.794.909,42 zł w tym o kwotę 4.778.495,71 zł stanowiącą odpłatność za usługi wynikające z umów zawartych przez spółkę z kontrahentem, z którym pozostawała w związku gospodarczym określonym w art. 11 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a mianowicie za usługi marketingowe i transportowe związane ze sprzedażą przez spółkę "K." towarów na zasadzie wyłączności za zryczałtowaną odpłatnością. Naczelny Sąd Administracyjny Ośrodek Zamiejscowy w Rzeszowie wyrokiem z 23.11.2000 r., sygn. akt SA/Rz 452/99, uchylił decyzję Izby Skarbowej w Rzeszowie w tej samej sprawie, wskazując, że art. 11 ust. 2 w zw. z ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wymaga stwierdzenia, iż nastąpiło wykorzystanie tego związku gospodarczego między podmiotami w taki sposób, którego skutkiem jest przeniesienie przez jednego podatnika dochodu (w całości lub w części) na podatnika korzystającego z ulg i niewykazanie przez podatnika "przerzucającego" dochodu, który byłby "oczekiwany", gdyby związek ten nie wystąpił. Należało zatem uwzględnić okoliczność, ze spółka B., prowadząc działalność gospodarczą w zakresie produkcji i sprzedaży piwa, musiała ponosić określone koszty z tą działalnością związane, w szczególności koszty związane z nabyciem surowca oraz dystrybucją wyprodukowanego towaru zwłaszcza, że w 1995 r. sprzedaż piwa była podstawą przychodów tej spółki w 89 %. Stąd też jeśli skorzystanie przez spółkę B. z określonych usług spółki K. pozbawiło - zdaniem organów - spółkę B. "oczekiwanego dochodu" (z równoczesnym przysporzeniem dochodu spółce K.)", to dla zasadności takiego stanowiska koniecznym było wykazanie, że bez skorzystania z tych usług dochód byłby wyższy, co mogłoby być spowodowane różnymi czynnikami np. zbyt wysokimi cenami stosowanymi przez spółkę K. korzystniejszym ekonomiczne (w rachunku podatkowym) stosowaniem własnych środków transportu, poszukiwaniem we własnym zakresie surowców, a także odbiorców - nabywców wyprodukowanego towaru itp. Niewykazanie przez spółkę B. oczekiwanego dochodu na skutek przerzucenia go w określonym zakresie na spółkę K. nie mogło być przyjęte tylko przez wykazanie związku gospodarczego między tymi spółkami.