Wyrok NSA z dnia 16 lutego 2006 r., sygn. I OSK 952/05

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Wojciech Chróścielewski, Sędziowie NSA Małgorzata Borowiec (spr.), Izabella Kulig-Maciszewska, Protokolant Justyna Nawrocka, po rozpoznaniu w dniu 16 lutego 2006 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej T. R. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 9 czerwca 2005 r. sygn. akt II SA/Op 122/04 w sprawie ze skargi T. R. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego 1. oddala skargę kasacyjną; 2. przyznaje adw. P. K. od Skarbu Państwa wynagrodzenie w kwocie 366 zł (trzysta sześćdziesiąt sześć złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu wyrokiem z dnia 9 czerwca 2005 r. sygn. akt II SA/Op122/04 oddalił skargę T. R. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] nr [...] przedmiocie zasiłku celowego. W uzasadnieniu wyroku Sąd przytoczył stanowisko Kolegium stwierdzające, że kwota zasiłku celowego 40 zł przyznana wnioskodawcy od dnia 23 stycznia 2004 r. na podstawie art. 2 ust. 4, art. 4 i art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej (tekst jednolity Dz. U. z 1998 r. Nr 64, poz. 414 ze zm.) wynika z istniejących w dacie rozpatrywania wniosku możliwości finansowych ośrodka pomocy społecznej. Wskazano również, iż T. R. na podstawie decyzji z dnia [...] otrzymał także pomoc w formie obiadów przyznanych na okres od dnia 1 stycznia 2004 r. do 30 kwietnia 2004 r. przy czym koszt jednego posiłku wynosi 4,20 zł; w styczniu 2004 r. koszt posiłków wyniósł 130,20 zł. Ponadto korzystał on z przyznanych mu decyzją z dnia 12 grudnia 2003 r. z bezpłatnych usług opiekuńczych w ilości 92 godzin miesięcznie od 1.01.2004 r. do 30 marca 2004 r. (koszt jednej godziny stanowi kwotę 5,50 zł). Podkreślono, iż celem pomocy społecznej jest umożliwienie osobom i rodzinom przezwyciężenie trudnych sytuacji życiowych, których nie są w stanie pokonać wykorzystując własne środki, możliwości i uprawnienia. Nie oznacza to jednak obowiązku zaspakajania przez organy dysponujące pomocą społeczną wszystkich, nawet jak najbardziej uzasadnionych potrzeb osoby ubiegającej się o taka pomoc i do niej uprawnionej.