Wyrok NSA z dnia 14 wrzenia 2006 r., sygn. II OSK 464/06

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Włodzimierz Ryms Sędziowie sędzia NSA Jacek Chlebny /spr./ sędzia NSA Marek Gorski Protokolant Marcin Sikorski po rozpoznaniu w dniu 14 września 2006 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 stycznia 2006 r., sygn. akt IV SA/Wa 1110/05 w sprawie ze skargi J. M. na decyzję Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców z dnia [...] lutego 2005 r., nr [...] w przedmiocie obywatelstwa polskiego 1. oddala skargę kasacyjną 2. zasądza od Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych na rzecz J. M. tytułem zwrotu postępowania kasacyjnego

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił decyzję Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców z dnia [...] lutego 2005 r. oraz decyzję Wojewody Śląskiego z dnia [...] listopada 2004 r. poświadczającą utratę posiadania obywatelstwa polskiego przez J. M.

W uzasadnieniu wyroku Sąd przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne sprawy.

W dniu 26 marca 1958 r. rodzice małoletniego wówczas skarżącego wystąpili do Rady Państwa z wnioskiem o zezwolenie na zmianę obywatelstwa polskiego na izraelskie w związku z wyjazdem na pobyt stały do Izraela. Po wyjeździe z Polski, skarżący nabył z dniem 15 maja 1958 r. obywatelstwo izraelskie. Organy administracyjne dowodziły, iż w takim przypadku miała zastosowanie ustawa z dnia 8 stycznia 1951 r. o obywatelstwie polskim (Dz. U. Nr 4, poz. 25) oraz uchwała Nr 5/58 Rady Państwa z dnia 23 stycznia 1958 r. w sprawie zezwolenia na zmianę obywatelstwa polskiego osobom wyjeżdżającym na stały pobyt do państwa Izrael, a wobec tego skarżący utracił obywatelstwo polskie. Ze stanowiskiem tym nie zgodził się Sąd I instancji, podnosząc, iż uchwała Rady Państwa z dnia 23 stycznia 1958 r. nr 5/58 nie mogła stanowić zezwolenia na zmianę obywatelstwa polskiego w stosunku do osób, które - jak w rozpoznawanej sprawie - do daty jej podjęcia nie występowały z wnioskiem o zezwolenie na zmianę obywatelstwa, gdyż brak jest podstaw do przyjęcia, że akt tego rodzaju ma charakter generalnej zgody udzielanej na przyszłość. W ocenie Sądu przedmiotowa uchwała, w stosunku do podań rodziców skarżącego z dnia 26 marca 1958 r., mogła być traktowana wyłącznie jako zapowiedź ewentualnego udzielenia zezwolenia na zmianę obywatelstwa przez nich i ich syna.