Wyrok NSA z dnia 6 lipca 2006 r., sygn. II OSK 419/06

Rozpoznając wniosek cudzoziemca o udzielenie zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony organ administracyjny nie jest związany wskazaną we wniosku podstawą prawną i zobowiązany jest ocenić zasadność żądania wnioskodawcy w kontekście wszystkich okoliczności faktycznych ujawnionych w toku postępowania, które w świetle przepisów regulujących przesłanki udzielenia zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony mogą mieć znaczenie dla treści decyzji.

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 października 2005 r. V SA/Wa 1600/05 w sprawie ze skargi Phong Ch. C. na decyzję Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców z dnia 11 marca 2005 r. (...) w przedmiocie odmowy udzielenia zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony - oddala skargę kasacyjną; (...).

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 11 października 2005 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił decyzję Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców z dnia 11 marca 2005 r. (...), oraz poprzedzającą ją decyzję Wojewody M. z dnia 22 listopada 2004 r., (...), odmawiającą Phong Ch. C. udzielenia zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i zobowiązującą cudzoziemca do opuszczenia Polski w terminie 7 dni od doręczenia decyzji.

W uzasadnieniu wyroku Sąd przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne sprawy.

W dniu 29 grudnia 2003 r. obywatel Wietnamu Phong Ch. C., wystąpił z wnioskiem o udzielenie zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w trybie art. 154 ust. 1 ustawy z 13 czerwca 2003 r. o cudzoziemcach /Dz.U. nr 128 poz. 1175 ze zm./. Wnioskodawca wyjaśnił, że przebywa w Polsce od 1996 r., chciałby tu zostać i pracować na stałe. Organy administracyjne rozpoznające sprawę ustaliły, iż strona, wbrew załączonym do wniosku dokumentom, nie przekroczyła w latach 1996-1997 granicy Polski. Straż Graniczna zakwestionowała oryginalność zamieszczonego w paszporcie cudzoziemca stempla polskiej kontroli granicznej, a Ambasador Rzeczypospolitej Polskiej w Hanoi nie potwierdził wydania stronie w latach 1996-1997 wizy. Wobec powyższego organy uznały, iż cudzoziemiec popełnił przestępstwo określone w art. 270 par. 1 Kodeksu karnego, polegające na sfałszowaniu polskich wiz oraz stempli wjazdu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Ponadto, zdaniem Wojewody M., fakt zawarcia przez wnioskodawcę związku małżeńskiego z obywatelką polską narodowości wietnamskiej w dniu 9 października 2004 r., nie mógł przesądzić o wydaniu decyzji pozytywnej. Konkludując organ uznał, iż strona nie spełnia przesłanek z art. 154 ustawy o cudzoziemcach, ponieważ dalszy jej pobyt w Polsce stanowi zagrożenie dla bezpieczeństwa i porządku publicznego.