Wyrok NSA z dnia 29 czerwca 2006 r., sygn. II OSK 69/06

Udzielnie zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony na podstawie art. 53 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o cudzoziemcach /Dz.U. nr 128 poz. 1175 ze zm./, uzasadnia faktyczne prowadzenie działalności gospodarczej korzystnej dla gospodarki narodowej, a nie zamiar prowadzenia takiej działalności.

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 29 czerwca 2006 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Tom T. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 sierpnia 2005 r. V SA/Wa 783/05 w sprawie ze skargi Tom T. na decyzję Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców z dnia 14 grudnia 2004 r. (...) w przedmiocie odmowy udzielenia zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony - oddala skargę kasacyjną.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 18 sierpnia 2005 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę Toma T. na decyzję Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców z dnia 14 grudnia 2004 r. w przedmiocie odmowy udzielenia zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony.

Sąd oparł się na stanie faktycznym sprawy ustalonym przez organy administracyjne wskazując, że Tom T., obywatel Armenii, w dniu 2 października 2002 r. wystąpił do Wojewody P. z wnioskiem o udzielenie zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Wnioskodawca wskazał, iż przebywa w Polsce od 1998 r. oraz jest udziałowcem spółki jawnej, która planuje rozpoczęcie produkcji obuwia w Polsce i zamierza zatrudniać obywateli polskich.

W ocenie Sądu prowadzona przez cudzoziemca działalność gospodarcza pod firmą "Przedsiębiorstwo Produkcyjno-Handlowe T. T. i Wspólnicy Spółka Jawna" nie jest korzystna dla gospodarki narodowej, w związku z czym nie została spełniona przesłanka z art. 53 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o cudzoziemcach /Dz.U. nr 128 poz. 1175 ze zm./. Sąd uznał, że działalność korzystna dla gospodarki narodowej to taka, która jest oczekiwana przez polski rynek, przyczynia się do wzrostu inwestycji na rodzimym rynku, transferu nowych technologii lub wprowadzania innowacji lub tworzy nowe i stabilne miejsca pracy dla obywateli polskich. Jak ustalono - w Spółce zatrudnione są na podstawie okresowych umów zleceń jedynie cztery obywatelki polskie, w tym trzy za wynagrodzeniem w wysokości 600 zł, a jedna 300 zł brutto. Wobec powyższego Sąd za uzasadnione uznał - oparte na analizie stanu zatrudnienia w Spółce - stanowisko organów, że działalność gospodarcza prowadzona przez skarżącego nie przyczynia się w znaczny sposób do spadku bezrobocia na terytorium w Rzeczypospolitej Polskiej. Nie sposób przyjąć, iż każde prowadzenie działalności gospodarczej czy handlowej, związane z zatrudnianiem na podstawie krótkookresowych umów cywilnoprawnych kilku obywateli polskich jest korzystne dla gospodarki narodowej. Sąd stwierdził ponadto, że wydatki poniesione przez przedsiębiorcę na zakup kas fiskalnych czy na wynajem pomieszczeń handlowych - jako zasadniczo niezbędne dla prowadzonej działalności - nie przemawiają za zmianą oceny organów administracyjnych. Wojewódzki Sąd Administracyjny za bezskuteczne uznał deklaracje skarżącego dotyczące rozwoju działalności w przyszłości i zwiększenia zatrudnienia do 20 osób. Zdaniem Sądu, ustawa z dnia 13 czerwca 2003 r. o cudzoziemcach nie daje podstaw do "warunkowego" udzielania zezwoleń na zamieszkanie. Organy administracyjne zasadnie przyjęły również, że jednym z kryteriów oceny wpływu prowadzonej działalności na gospodarkę narodową powinna być wysokość dochodów otrzymywanych przez skarżącego z tej działalności i związana z nią wysokość wpłacanych do budżetu państwa podatków. Tymczasem, jak ustalił Sąd, skarżący w latach 2002-2003 w złożonych zeznaniach podatkowych wykazywał straty, przez co nie wpłacał podatków do budżetu państwa.