Postanowienie NSA z dnia 16 listopada 2006 r., sygn. II GSK 193/06

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Edward Kierejczyk Sędziowie Jan Grabowski NSA Małgorzata Korycińska (spr.) Protokolant Tomasz Filipowicz po rozpoznaniu w dniu 16 listopada 2006 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej P. Spółki z o.o. w W. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 kwietnia 2006 r. sygn. akt VI SA/Wa 2385/05 w sprawie ze skargi P. Spółki z o.o. w W. na pismo Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 4 sierpnia 2005 r. nr [...] w przedmiocie usług telekomunikacyjnych postanawia: oddalić skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 12 kwietnia 2006 r. sygn. akt VI SA/Wa 2385/05, odrzucił skargę P. sp. z o.o. z siedzibą w W. na pismo Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (zwanego dalej: Prezes UOKiK) z dnia 4 sierpnia 2005 r. w przedmiocie uzgodnienia projektu postanowienia Prezesa Urzędu Regulacji Telekomunikacji i Poczty (zwanego dalej: Prezes URTiP) stwierdzającego, że na krajowym rynku świadczenia usługi dostępu i rozpoczynania połączeń w ruchomych publicznych sieciach telefonicznych nie występuje skuteczna konkurencja.

W uzasadnieniu postanowienia Sąd stwierdził, że zaskarżone pismo Prezesa UOKiK wydane zostało na podstawie art. 23 ust. 4 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. Nr 171, poz. 1800 ze zm.), który to przepis przewiduje, iż postanowienie Prezesa URTiP w przedmiocie stwierdzenia, czy na danym rynku telekomunikacyjnym występuje skuteczna konkurencja, wydawane jest w porozumieniu z Prezesem UOKiK. Jednocześnie Sąd zauważył, że przepisy przywołanej ustawy Prawo telekomunikacyjne nie obligują Prezesa UOKiK do wydania w powyższym zakresie decyzji lub postanowienia.

Analizując treść art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz.1270 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a. Sąd I instancji uznał, iż należało rozważyć, czy kwestionowane skargą pismo stanowi inny akt lub czynność z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa. Posiłkując się poglądem doktryny przedmiotu Sąd wywodził, iż dopuszczalność zaskarżenia aktu lub czynności organu administracji publicznej do sądu administracyjnego ma miejsce wyłącznie w tych przypadkach, w których dany akt lub czynność ustalają /odmawiają ustalenia/, stwierdzają /odmawiają stwierdzenia/ potwierdzają /odmawiają potwierdzenia/ uprawnienia lub obowiązku określonego przepisami prawa administracyjnego. Musi, więc istnieć ścisły związek między ustaleniem, stwierdzeniem lub potwierdzeniem /oraz ich odmowami/ a możliwością realizacji uprawnienia lub obowiązku, wynikającego z przepisu prawa. Uwzględniając te rozważania Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie przyjął, że zaskarżone pismo nie kreuje żadnych obowiązków lub uprawnień po stronie skarżącej spółki, a tym samym nie jest dopuszczalne zastosowanie w tym przypadku kontroli legalności omawianego postanowienia na podstawie art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. i dlatego odrzucił skargę w oparciu o art. 58 § 1 pkt 1 i § 3 tej ustawy.