Wyrok NSA z dnia 19 grudnia 2006 r., sygn. II FSK 25/06

Podstawy skargi kasacyjnej stanowią najważniejszy jej wymóg, gdyż decydują o jej istocie i charakterze. Podstawy i wnioski skargi kasacyjnej składają się na jej granice i mają one, co do zasady, charakter wiążący sąd, wobec czego jest on związany granicami kasacji sformułowanymi przez skarżącego

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Stefan Babiarz, Sędzia NSA Antoni Hanusz (sprawozdawca), Sędzia NSA Krystyna Chustecka, Protokolant Krzysztof Kołtan, po rozpoznaniu w dniu 19 grudnia 2006 r. na rozprawie w Izbie Finansowej sprawy ze skargi kasacyjnej Marii S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 30 września 2005 r. sygn. akt I SA/Ke 69/05 w sprawie ze skargi Marii i Andrzeja S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 22 stycznia 2004 r. (...) w przedmiocie odmowy określenia straty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1998 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Marii S. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w K. kwotę 180 zł /słownie: sto osiemdziesiąt złotych/ tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego

Uzasadnienie

II FSK 25/06

Uzasadnienie

1. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 30 września 2005 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w sprawie I SA/Ke 69/05, oddalił skargę Marii i Andrzeja S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 22 stycznia 2004 r. w przedmiocie odmowy określenia straty z tytułu działalności gospodarczej prowadzonej przez Marię S. w 1998 roku. Zaskarżonym rozstrzygnięciem utrzymano w mocy decyzję Urzędu Skarbowego w B. z dnia 14 maja 2003 r. w części dotyczącej odmowy określenia Marii S. straty z tytułu działalności gospodarczej prowadzonej w 1998 roku oraz uchylono tą decyzję i umorzono postępowanie w części dotyczącej określenia wysokości zaliczek miesięcznych na podatek dochodowy z tego tytułu. Organy podatkowe w rozpoznawanej sprawie ustaliły, że małżonkowie S. dokonali rocznego rozliczenia podatku dochodowego za 1998 rok w oparciu o art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 90 poz. 416 ze zm./. W zeznaniu PIT-33 Maria S. wykazała stratę z prowadzonej w tym roku działalności gospodarczej w zakresie handlu artykułami spożywczymi i przemysłowymi. Andrzej S. wykazał natomiast dochód z tytułu zasiłków z ubezpieczenia społecznego. Podatnicy odliczyli też wydatki remontu mieszkania. Po dokonaniu kontroli podatkowej oraz analizy dokumentacji podatkowej prowadzonej przez Marię S. w 1998 roku działalności gospodarczej, organy kontroli skarbowej stwierdziły nierzetelność podatkowej księgi przychodów i rozchodów w zakresie wykazanego w niej przychodu oraz kosztów uzyskania przychodów. Świadczyć o tym miało dokonanie przez podatniczkę sprzedaży towarów poniżej cen ich zakupu. Organy ustaliły także, że podatniczka wprowadziła do obrotu towary wyszczególnione w remanencie początkowym za wyjątkiem artykułów spożywczych o krótkim terminie do spożycia. Natomiast podatniczka nie dokonała stosownej adnotacji o przeterminowaniu lub zniszczeniu towarów w pierwszej połowie 1997 roku, a nie sprzedanych przed przerwą w prowadzonej przez nią działalności spowodowaną remontem budynku sklepowego. W zapisach księgi podatkowej nie odnotowano także zdarzeń o ubytkach losowych towaru, podczas gdy, według twierdzeń podatniczki, część towaru uległa zniszczeniu w trakcie remontu. Na tej podstawie organy stwierdziły, że skoro remanent początkowy został sporządzony przez podatniczkę nierzetelnie, bo niezgodnie ze stanem faktycznym, to nastąpiło zawyżenie kosztów działalności gospodarczej.