Wyrok NSA z dnia 17 padziernika 2006 r., sygn. II FSK 1284/05

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jan Rudowski, Sędzia NSA Antoni Hanusz (sprawozdawca), Sędzia NSA del. Małgorzata Wolf-Mendecka, Protokolant Ewelina Król, po rozpoznaniu w dniu 17 października 2006 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 22 kwietnia 2005 r. sygn. akt I SA/Gd 471/02 w sprawie ze skargi Gospodarstwu Rolnemu "G." sp. z o.o. z siedzibą w G. na decyzję Izby Skarbowej w B. z dnia 4 lutego 2002 r. (...) w przedmiocie określenia zaległości podatkowej w podatku dochodowym od osób prawnych za 1998 r. 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w B. na rzecz Gospodarstwu Rolnemu "G." sp. z o.o. z siedzibą w G. kwotę 900 /słownie: dziewięćset/ złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

II FSK 1284/05

U Z A S A DN I E N I E

1. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 22 kwietnia 2005 r. I SA/Gd 471/02 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku uchylił decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia 4 lutego 2002 r. określającą Spółce Akcyjnej Gospodarstwo Rolne "G." z siedzibą w G. zaległość podatkową w podatku dochodowym od osób prawnych za 1998 rok. Zaskarżoną do sądu administracyjnego decyzją utrzymano w mocy rozstrzygnięcie Urzędu Skarbowego w N. z dnia 5 listopada 2001 roku określające tej spółce wysokość zaległości podatkowej w podatku dochodowym od osób prawnych za 1998 rok, oraz wysokość odsetek od tej zaległości. Organy podatkowe stwierdziły nieprawidłowości w spółce mające wpływ na wysokość podstawy opodatkowania, które wynikały z zaniżenia przychodów oraz zaniżenia kosztów uzyskania przychodów. Zaliczenie poniesionych przez spółkę wydatków do kosztów uzyskania przychodów nie znajdowało bowiem oparcia w przepisach art. 15 ust. 1 i 2 oraz art. 16 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 2000 nr 54 poz. 654/, dalej jako u.p.d.o.p. Organy odniosły się także do kwestii spornej dotyczącej uzyskania przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia w związku z niewypłaceniem przez spółkę zysku należnego udziałowcom i odwołały się do treści umowy Spółki z dnia 26 lipca 1993 r. oraz uchwały (...) z dnia 25 kwietnia 1997 r. Zgromadzenia Wspólników Spółki. Wyjaśniły, że umowa nie wyłączyła zysku Spółki od podziału pomiędzy wspólników. Stosownie zatem do art. 191 par. 1 i 2 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27 czerwca 1934 r. Kodeks handlowy /Dz.U. nr 57 poz. 502 ze zm./ cały czysty zysk przypadał wspólnikom, a prawo do dywidendy powstało z dniem zatwierdzenia rocznego sprawozdania finansowego spółki. W ocenie organów podatkowych wyłączenie zysku od podziału i przeznaczenie go na cele inne niż wypłata dywidendy w tym wypadku na rozwój spółki powoduje, że zatrzymany zysk stanowił nieodpłatne świadczenie, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 u.p.d.o.p. Wartość tego nieodpłatnego świadczenia określona została stosownie do reguł wynikających z przepisu art. 12 ust. 6 pkt 4 tej ustawy w kwocie 22.231,50 zł. Dodatkowo wyjaśniono, że nie istniała podstawa do zwolnienia tego rodzaju przychodu od opodatkowania. Zaniżając przychody podlegające opodatkowaniu oraz zawyżając koszty uzyskania przychodów spółka nie mogła równocześnie przeznaczyć tego rodzaju przychodów na działalność rolniczą uprawniającą do skorzystania ze zwolnienia, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4e u.p.d.o.p.