Wyrok NSA z dnia 12 grudnia 2006 r., sygn. II FSK 1559/05

Jeżeli małżonkowie, jako strona w rozumieniu art. 133 par. 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./, nie ustanowią wspólnego dla nich pełnomocnika, ustanowią natomiast odrębnych pełnomocników, to do każdego z nich winno znaleźć zastosowanie unormowanie art. 145 par. 2 wymienionej ustawy. Okoliczność, że jednym z tych pełnomocników jest małżonek powołującej go osoby nie ma dla powyższej konstatacji prawnej znaczenia z uwagi na to, że przywoływany przepis art. 145 par. 2 Ordynacji podatkowej nie różnicuje sytuacji prawnej udzielającego i przyjmującego pełnomocnictwo z uwagi na osobę pełnomocnika.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Antoni Hanusz (sprawozdawca), Sędziowie: NSA Jacek Brolik, del. NSA Krystyna Chustecka, Protokolant Janusz Bielski, po rozpoznaniu w dniu 12 grudnia 2006 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Genowefy i Stanisława W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 21 września 2005 r., sygn. akt I SA/Lu 135/05 w sprawie ze skargi Genowefy i Stanisława W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w L. z dnia 21 stycznia 2005 r., (...) w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2001 r. 1) uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Lublinie do ponownego rozpoznania, 2) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w L. na rzecz Genowefy i Stanisława małżonków W. kwotę 2.365 /dwa tysiące trzysta sześćdziesiąt pięć/ złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

II FSK 1559/05

UZASADNIENIE

1. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 21 września 2005 r., I SA/Lu 135/05, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oddalił skargę Genowefy i Stanisława W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w L. z dnia 21 stycznia 2005 r., w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2001 r. Zaskarżoną do sądu administracyjnego decyzją utrzymano w mocy rozstrzygnięcie Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w L. z dnia 6 czerwca 2003 r., określające skarżącym zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2001 rok. W rozpoznawanej sprawie, w wyniku kontroli przeprowadzonej w spółce jawnej "C.", w której podatnicy byli wspólnikami, stwierdzono zaniżenie podstawy opodatkowania za rok 2001. Nieprawidłowości w działalności prowadzonej przez spółkę dotyczyły w badanym okresie zawyżenia kosztów uzyskania przychodów o łączną kwotę 180.000 zł w związku z zaewidencjonowaniem wydatków z tytułu usług marketingowych. Organ I instancji dokonał również weryfikacji kosztów, zwiększając je o kwotę 17.239,12 zł, to jest 12/30 ogólnej kwoty opłat wstępnych wynikających z zawartych umów leasingowych, zaksięgowanych przez spółkę w pełnej wysokości w roku 2000. Organy podatkowe w rozpoznawanej sprawie zastosowały art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /t.j. Dz.U. 2000 nr 14 poz. 176 ze zm., zwanej dalej u.p.d.o.f./ oraz stwierdziły, że podatnicy nie wykazali, aby poniesione wydatki w kwocie 180.000 zł miały związek przyczynowo-skutkowy z uzyskanym przez spółkę "C." przychodem. Ponadto, w ocenie organu II instancji, jedynym celem raportów ze świadczenia kompleksowych usług marketingowych, sporządzanych przez Aleksandra P. /stanowiących załączniki do wystawionych faktur VAT/ było doprowadzenie do pomniejszenia dochodu spółki.