Wyrok NSA z dnia 3 lutego 2006 r., sygn. I FSK 571/05

1. W postępowaniu podatkowym prawidłowe jest określenie podatnika - osoby fizycznej przedsiębiorcą wyłącznie imieniem i nazwiskiem, a nie także innymi danymi /określeniami/.

2. Za podatnika nie może być uznane przedsiębiorstwo w sensie przedmiotowym /w rozumieniu art. 55[1] Kc/.

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 3 lutego 2006 r. na rozprawie w Wydziale I Izby Finansowej skarg kasacyjnych Stanisława T. od wyroków Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 11 lutego 2005 r., I SA/Bk 401/04 oraz I SA/Bk 402/04 w sprawie ze skarg Stanisława T. na decyzje Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia 8 września 2004 r. (...) i z dnia 10 września 2004 r. (...) w przedmiocie podatku od towarów i usług za styczeń, luty i marzec 2003 r. - oddala skargi kasacyjne; (...).

UZASADNIENIE

Dwoma wyrokami z dnia 11 lutego 2005 r., I SA/Bk 401/04 i I SA/Bk 402/04, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku oddalił skargi Stanisława T. na decyzje Dyrektora Izby Skarbowej w B. odpowiednio z dnia 8 września 2004 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za styczeń i luty 2003 r. oraz z dnia 10 września 2004 r. w przedmiocie tego podatku za marzec 2003 r.

Sąd, przedstawiając przebieg postępowania w sprawach, podał, że w uzasadnieniach decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej z 21 i 26 czerwca 2004 r. /utrzymanych w mocy wymienionymi decyzjami Dyrektora Izby Skarbowej/ podano, że podatnik zaniżył podatek należny, co wynika z dowodów z zebranych w toku kontroli w postaci protokołów z kontroli doraźnych w stacjach paliw i na posesji podatnika, przesłuchań świadków, oględzin, odręcznych spisów z natury, odręcznych dowodów dostaw towarów, rozliczeń remanentowych, zestawień stanów liczników głównych dystrybutorów i innych dokumentów. Organ kontroli skarbowej uznał ewidencję sprzedaży prowadzoną dla potrzeb podatku VAT za styczeń i luty oraz marzec 2003 r. w zakresie ewidencjonowania sprzedaży paliw i podatku należnego VAT od tej sprzedaży za prowadzoną nierzetelnie i stosownie do treści art. 193 par. 4 Ordynacji podatkowej ewidencji tej nie uznał za dowód w ww. części. Podał, że dane wynikające z ksiąg podatkowych nie pozwoliły na określenie podstawy opodatkowania i dlatego, stosując art. 23 par. 1 pkt 2 Ordynacji, określił podstawę opodatkowania w drodze oszacowania. Organ kontroli skarbowej, kierując się zasadami określonymi w art. 23 par. 4 i 5 Ordynacji, do wyszacowania podstawy opodatkowania ze sprzedaży na stacjach paliw w Ś. i S. przyjął ilości sprzedanego paliwa, tzn. ilości stanowiące różnicę między stanami liczników głównych dystrybutorów w poszczególnych okresach w obu stacjach oraz jednostkowe ceny sprzedaży paliw, tj. stosowane do rozliczeń z tytułu sprzedaży paliw w poszczególnych okresach.