Wyrok NSA z dnia 4 stycznia 2005 r., sygn. FSK 957/04

Jeżeli zarzut kasacyjny narudszenia przepisów postępowania odnosi się do postępowania podatkowego, a nie sądowego, nie może być uznany za zasadny, gdyż skarga kasacyjna przysługuje od orzeczeń sądów administracyjnych a nie od rozstrzygnięć organów administracji publicznej.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 18 grudnia 2003 r., sygn. akt I SA/Gd 3/03, Naczelny Sąd Administracyjny Ośrodek Zamiejscowy w Gdańsku oddalił skargę Spółki z siedzibą w Warszawie na decyzję Izby Skarbowej w Gdańsku z dnia 28 listopada 2002 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 1996 r.

W uzasadnieniu wyroku podano, że Pierwszy Urząd Skarbowy w Gdyni określił skarżącej Spółce zobowiązanie podatkowe z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych za 1996 r. wraz z zaległością w tym podatku i odsetkami za zwłokę. W uzasadnieniu decyzji organ podatkowy pierwszej instancji podał, że zmiana wysokości zobowiązania, w stosunku do wynikającego z deklaracji podatkowej Strony, spowodowana był między innymi zawyżeniem kosztów uzyskania przychodów o równowartość rat leasingowych, stanowiących spłatę wartości nośników reklamowych. Urząd Skarbowy stwierdził, iż skarżącą Spółkę i Towarzystwo Leasingowe łączyła w istocie umowa sprzedaży na raty tych nośników, a nie umowa leasingu operacyjnego.

Izba Skarbowa w Gdańsku decyzją z dnia 28 listopada 2002 r. uchyliła w części rozstrzygnięcie organu podatkowego pierwszej instancji i obniżyła zobowiązanie Spółki z omawianego tytułu. W motywach decyzji podano, że formalnie cztery umowy leasingowe spełniały warunki określone w § 2 pkt 1 i 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 6 kwietnia 1993 r. w sprawie zaliczania przedmiotów umów najmu lub dzierżawy rzeczy albo praw majątkowych do składników majątku stron tych umów (Dz. U. nr 28, poz. 129). W załącznikach do przedmiotowych umów strony określiły płatność ceny usługi leasingu w 18 ratach oraz ustaliły dodatkowe elementy tej ceny, a w każdym przypadku po upływie 18-tej raty leasingowej, leasingodawca odprzedał skarżącej przedmiotowe nośniki. Cena nabycia nośników wynosiła tylko 20 % ich wartości, co umożliwiało jednorazowe odpisy amortyzacyjne w ciężar kosztów uzyskania przychodów w miesiącu oddania nośników do używania. Cena nabycia odpowiadała w dwóch przypadkach wysokości kaucji, a w pozostałych przypadkach - wysokości 19-tej raty, tzw. raty dodatkowej. Zdaniem Izby Skarbowej taki stan faktyczny uprawniał do przyjęcia, że strony przedmiotowych umów zmierzały obejść ustawę podatkową w istocie dokonując sprzedaży rzeczy, z zastrzeżeniem własności rzeczy przez sprzedawcę aż do uiszczenia ceny. Celem tych umów było przeniesienie własności nośników reklamowych w krótkim czasie, przy jednoczesnym zaliczeniu w koszty uzyskania przychodów całej wartości środków trwałych.