Wyrok NSA z dnia 5 grudnia 2005 r., sygn. I OSK 381/05

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Barbara Adamiak, Sędziowie NSA Irena Kamińska, , Elżbieta Stebnicka (spr.), Protokolant Iwona Sadownik, po rozpoznaniu w dniu 5 grudnia 2005 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Marka Wojciecha K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 14 grudnia 2004 r. sygn. akt III SA/Lu 617/04 w sprawie ze skargi Marka Wojciecha K. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w B. z dnia 10 października 2003 r. (...) w przedmiocie zwolnienia ze Służby Celnej oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie wyrokiem z dnia 14 grudnia 2004 r. oddalił skargę Marka Wojciecha K. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w B. z dnia 10 października 2003 r. (...), w przedmiocie zwolnienia ze Służby Celnej. Uzasadniając wyrok Sąd wskazał, że dokonując kontroli zaskarżonej decyzji Dyrektora Izby Celnej w B. pod względem jej legalności, stwierdzić należy, że skarga nie jest zasadna. Nie ulega wątpliwości, że wobec Marka K., będącego funkcjonariuszem celnym został wniesiony akt oskarżenia z art. 233 par. 1 Kodeksu karnego, tj. o przestępstwo umyślne ścigane z oskarżenia publicznego. Zgodnie zaś z art. 25 ust. 1 pkt 8a ustawy z dnia 1999 r. - o Służbie Celnej /Dz.U. nr 72 poz. 802 ze zm./ funkcjonariusza celnego zwalnia się ze służby m.in. w wypadku wniesienia aktu oskarżenia o umyślne przestępstwo ścigane z oskarżenia publicznego. Jak wskazuje Sąd zgodność tego przepisu z Konstytucją była badana przez Trybunał Konstytucyjny. W wyroku z dnia 19 października 2004 r., K 1/04 /Dz.U. nr 236 poz. 2371/ Trybunał Konstytucyjny wskazał, że art. 2 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 2003 r. - Kodeks celny oraz o zmianie ustawy o Służbie Celnej /Dz.U. nr 120 poz. 1122/ wprowadzający do ustawy o Służbie Celnej między innymi przepis art. 25 ust. 1 pkt 8a - jest zgodny z art. 32 oraz nie jest niezgodny z art. 42 ust. 3 w zw. z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Trybunał podkreślił, że zasadniczą rolę wyrażonej w art. 42 ust. 3 Konstytucji zasady domniemania niewinności jest stworzenie oskarżonemu lub podejrzanemu konkretnych gwarancji w toku procesu karnego. Zasada ta nie może być traktowana tak szeroko, by uniemożliwiała sprawowania nadzoru nad instytucjami zaufania publicznego. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego zasada domniemania niewinności nie może być rozumiana w ten sposób, który wykluczałby wiązanie z samym faktem toczącego się postępowania karnego jakichkolwiek konsekwencji prawnych oddziaływujących na sytuację podejrzanego lub oskarżonego. Art. 42 ust. 3 i art. 2 Konstytucji nie są więc adekwatnymi wzorcami kontroli kwestionowanych przepisów. Tym samym Sąd podziela w tej materii stanowisko Trybunału Konstytucyjnego, iż kwestionowane przepisy nie naruszają zasady domniemania niewinności. W uzasadnieniu wyroku wskazuje się, że funkcjonariusze celni są zaliczeni do tzw. służb mundurowych. Status pracy celników wyróżnia się na tle innych służb mundurowych, a specyfika ich pracy dopuszcza wprowadzenie bardziej rygorystycznych wymogów zatrudnienia.