Wyrok NSA z dnia 30 maja 2005 r., sygn. OSK 1458/04

Przepisy ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych /t.j. Dz.U. 2000 nr 71 poz. 838 ze zm./ nie stanowią, że decyzja o wymierzeniu kary pieniężnej za przejazd pojazdem nienormatywnym musi być wydana natychmiast po stwierdzeniu tego faktu z pominięciem podstawowych zasad postępowania administracyjnego, jak też nie przewidują opatrzenia takiej decyzji rygorem natychmiastowej wykonalności. Fakt ustalenia przez organy celne podczas kontroli, że pojazd nie jest "normatywny" stanowi podstawę do wszczęcia postępowania administracyjnego, które należy przeprowadzić z zachowaniem reguł przewidzianych przepisami ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego /t.j. Dz.U. 2000 nr 98 poz. 1071 ze zm./.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Izabella Kulig-Maciszewska, Sędziowie NSA Zbigniew Rausz (spr.), Joanna Runge-Lissowska, Protokolant Tomasz Zieliński, po rozpoznaniu w dniu 30 maja 2005 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Celnej w B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 20 maja 2004 r. sygn. akt 3/II SA/Lu 1471/03 w sprawie ze skargi "T." Stanisława S. w W. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w B. z dnia 23 października 2003 r. (...) w przedmiocie kary pieniężnej oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie wyrokiem z 20 maja 2004 r. 3/II SA/Lu 1471/03 uchylił decyzję Dyrektora Izby Celnej w B. z 23 października 2003 r. (...) oraz poprzedzającą ją decyzję Naczelnika Urzędu Celnego w K. z 14 września 2003 r. (...) w przedmiocie kary pieniężnej za przejazd środka przewozowego po drogach publicznych bez właściwego zezwolenia, określonego przepisami prawa o ruchu drogowym.

W uzasadnieniu wyroku Sąd podniósł, że organ odwoławczy w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji stwierdził między innymi, że według art. 13 ust. 2a ustawy z 21.03.1985 r. o drogach publicznych, za przejazd po drogach publicznych pojazdów, o których mowa w ust. 2 pkt 3 /pojazdy zarejestrowane w kraju lub zagranicą, z ładunkiem lub bez ładunku, o masie, naciskach osi lub wymiarach osi lub wymiarach przekraczających wielkości określone w odrębnych przepisach/, bez zezwolenia określonego przepisami Prawa o ruchu drogowym lub niezgodnie z warunkami podanymi w zezwoleniu oraz za nieuiszczenie opłat, o których mowa w ust. 2 pkt 4, pobiera się kary pieniężne. Ponadto stosownie do art. 40b ust. 1 tej ustawy, osoby upoważnione przez naczelnika urzędu celnego są uprawnione do kontroli pojazdów wykonujących międzynarodowy transport drogowy w zakresie masy, nacisków osi lub wymiarów określonych przepisami Prawa o ruchu drogowym. Z kolei art. 40b ust. 2 cyt. ustawy stanowi, że w razie przekroczenia dopuszczalnej masy, nacisków osi lub wymiarów pojazdów, urzędy celne pobierają opłaty drogowe i kary pieniężne ustalone zgodnie z art. 13 ust. 2b. Zdaniem organu odwoławczego z powyższych przepisów wynika, że pobór kar pieniężnych przez organy celne ma charakter obligatoryjny. Dalej organ odwoławczy stwierdził, że zgodnie z par. 5 rozporządzenia Infrastruktury w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia, dopuszczalny nacisk osi pojedynczej wynosi 100 kN. W przedmiotowej sprawie nacisk na drugą oś wyniósł w trakcie ważenia 103,35 kN, a więc 3,35 kN więcej niż wynosi dopuszczalna norma. Stosownie do art. 13 ust. 2b ustawy o drogach publicznych, wysokość kar pieniężnych, o których mowa w ust. 2a, określa załącznik do ustawy.