Wyrok NSA z dnia 18 listopada 2005 r., sygn. II OSK 248/05

Stosownie do art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r. o ochronie i kształtowaniu środowiska /Dz.U. 1994 nr 49 poz. 196 ze zm./ w brzmieniu obowiązującym w dacie podejmowania zaskarżonej decyzji, jednostka organizacyjna wprowadzająca do powietrza substancje zanieczyszczające była obowiązana posiadać decyzję ustalająca rodzaje i ilości tych substancji dopuszczonych do wprowadzania do powietrza. Przepis ten nakładając obowiązek na jednostkę organizacyjną, a zgodnie z art. 3 pkt 8 tej ustawy przez jednostkę organizacyjną należy rozumieć przedsiębiorców w rozumieniu ustawy o działalności gospodarczej oraz jednostki organizacyjne niebędące przedsiębiorcami.

Nie może być wiec wątpliwości, co do tego, iż podmiotem obowiązanym do posiadania decyzji ustalającej rodzaje i ilość substancji dopuszczonych do wprowadzania do powietrza była skarżąca spółka oraz iż taka decyzja winna dotyczyć spółki jako całości. Tak więc okoliczność, że produkcja spółki jest mniejsza od produkcji określonej w par. 1 pkt 8 rozporządzenia Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 14 lipca 1998 r. w sprawie określenia rodzajów inwestycji szczególnie szkodliwych dla środowiska i zdrowia ludzi albo mogących pogorszyć stan środowiska oraz wymagań, jakim powinny odpowiadać oceny oddziaływania na środowisko tych inwestycji /Dz.U. nr 93 poz. 589/ nie przesądza wcale o tym, iż nie może być ona zaliczona do inwestycji szczególnie szkodliwych dla środowiska i zdrowia ludzi. Przepis bowiem par. 1 pkt 2 powołanego rozporządzenia zalicza do takich inwestycji: elektrownie konwencjonalne, elektrociepłownie i inne instalacje do spalania, w których ilość energii cieplnej wprowadzanej w paliwie w jednostce czasu przy nominalnym obciążeniu obiektu wynosi, co najmniej 300 MW. Przy obliczaniu tej wielkości należy brać pod uwagę wszystkie należące do danej jednostki organizacyjne obiekty i instalacje.