Wyrok NSA z dnia 14 stycznia 2005 r., sygn. FSK 1294/04

1. Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 1 lit. "a" ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. o restrukturyzacji niektórych należności publicznoprawnych od przedsiębiorców /Dz.U. nr 155 poz. 1287/ restrukturyzacji podlegały znane na dzień 30 czerwca 2002 r. zaległości w podatkach /stanowiących dochód budżetu państwa/, a na podstawie art. 9 pkt 1 tej ustawy do restrukturyzacji należności wymienionych w jej art. 6 ust. 1 pkt 1 /podatkowych/ zastosowanie miały odpowiednio przepisy Ordynacji podatkowej.

Zaległość podatkowa, w rozumieniu art. 51 par. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ to podatek nie zapłacony w terminie płatności. Restrukturyzacją mógł być objęty taki podatek, którego termin płatności upłynął najpóźniej 29 czerwca 2002 r., i który w dniu 30 czerwca tego roku /i aż do daty wszczęcia postępowania restrukturyzacyjnego/ stanowił zaległość podatkową /nie został zapłacony/.

2. Zobowiązania w podatku od towarów i usług zrealizowane były /i są/ w drodze "samoopodatkowania" /art. 21 par. 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej w zw. z art. 10 ust. 1 i 2 i art. 26 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym - Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./, natomiast "dodatkowe zobowiązania" powstawały z momentem doręczenia decyzji je ustalającej /art. 21 par. 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej w zw. z art. 27 ust. 5, 6, 8 ustawy o VAT/. Te dodatkowe zobowiązania były konsekwencjami określonych nieprawidłowości popełnionych przez podatnika. Nie można domniemywać, że racjonalny ustawodawca, wprowadzając sankcje zakładał, że podatnicy - co do zasady - będą deklarować równocześnie zobowiązania podatkowe w nieprawidłowej wysokości i wynikające stąd sankcje tj. że zobowiązanie do zapłaty w określonym momencie, "sankcyjnego" dodatkowego zobowiązania podatkowego powstanie z mocy prawa.