Wyrok NSA z dnia 27 maja 2004 r., sygn. OSK 114/04

Zakres zadań komórki organizacyjnej sam w sobie nie może być uznany za wystarczający dowód na to, że wszystkie określone w nim czynności były faktycznie wykonywane przez skarżącego, a zwłaszcza nie może pozbawić wiarygodności zeznań złożonych przez świadków.

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Idziego Ch. od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 maja 2003 r. II SA 2077/02 w sprawie ze skargi Idziego Ch. na decyzję Prokuratora Generalnego z dnia 21 maja 2002 r. (...) w przedmiocie utraty prawa do stanu spoczynku i uposażenia w stanie spoczynku - uchyla zaskarżony wyrok i przekazuję sprawę do ponownego rozpoznania WSA w Warszawie, (...).

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 20 maja 2003 r. II SA 2077/02 Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu skargi Idziego Mieczysława Ch. na decyzję Prokuratora Generalnego z dnia 21 maja 2002 r. (...) w przedmiocie utraty prawa do stanu spoczynku i uposażenia w stanie spoczynku skargę oddalił.

W uzasadnieniu tego wyroku Sąd stwierdził, że w toku postępowania wykazano, iż w latach 1955-1956 skarżący pełnił służbę w Urzędzie do spraw Bezpieczeństwa Publicznego m.st. W. na stanowisku referenta i oficera operacyjnego sekcji 6 Wydziału III, to jest komórki, której funkcjonariusze, zgodnie z wewnętrzną strukturą organizacyjną sekcji, wykonywali zadania w zakresie "rozpracowywania, zwalczania i przecinania destrukcyjnej działalności agentów wywiadów imperialistycznych i innych wrogich elementów usadowionych w instytucjach naukowych, kulturalnych i artystycznych, wydawnictwach, w prasie, radio, w aparacie zdrowia, opieki społecznej, w stowarzyszeniach i organizacjach", a ponadto "organizowali na zlecenie i pod kierownictwem Departamentu III przedsięwzięcia kontrwywiadowcze dla ochrony przed penetracją imperialistycznych wywiadów i reakcyjnych ośrodków emigracyjnych, delegacji naukowych, kulturalnych, oświatowych - wyjeżdżających do krajów kapitalistycznych." Fakty te w ocenie organu orzekającego stanowiły o wyczerpaniu dyspozycji art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1997 r. o zmianie ustawy - Prawo o ustroju sądów powszechnych oraz niektórych innych ustaw, w związku z czym została wydana decyzja z dnia 16 marca 2000 r. o pozbawieniu skarżącego prawa do stanu spoczynku. Decyzję tą Prokurator Generalny po rozpoznaniu wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy w trybie art. 127 par. 3 Kpa utrzymał w mocy decyzją z dnia 15 maja 2000 r. Skargę Idziego Mieczysława Ch. na tą decyzję Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 8 listopada 2000 r. II SA 1560/00 oddalił podkreślając, iż ustawa z dnia 17 grudnia 1997 r. o zmianie ustawy - Prawo o ustroju sądów powszechnych oraz niektórych innych ustaw stanowi w art. 7 ust. 1 pkt 2, iż przepisy art. 6 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 28 sierpnia 1997 r. o zmianie ustawy - Prawo o ustroju sądów powszechnych oraz niektórych innych ustaw /Dz.U. nr 124 poz. 782/ nie mają zastosowania do prokuratorów, którzy w latach 1944-1956 byli zatrudnieni, pełnili służbę lub funkcję w strukturach Urzędów Bezpieczeństwa, Służby Bezpieczeństwa i Informacji Wojskowej. Jedynie w ściśle określonych przez art. 7 ust. 3 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1997 r. sytuacjach, przepis art. 7 ust. 1 pkt 2 nie znajduje zastosowania, przy czym to na osobie, której postępowanie dotyczy, spoczywa ciężar przeprowadzenia dowodu, o którym te przepisy stanowią. Skarżący okoliczności takich nie wykazał, bowiem nie przedstawił żadnych dowodów, które świadczyłyby o skierowaniu go do struktur Urzędów Bezpieczeństwa przez organizacje niepodległościowe lub by przez te organizacje został zwerbowany w celu udzielania im pomocy, jak również nie udowodnił, że podczas służby w tych strukturach wykonywał wyłącznie zadania nie związane ze zwalczaniem organizacji oraz osób działających na rzecz suwerenności i niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej.