Wyrok NSA z dnia 12 października 2004 r., sygn. FSK 497/04

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Antoni Hanusz, Sędziowie NSA Edyta Anyżewska (spr.), Edmund Łój, Protokolant Barbara Mróz, po rozpoznaniu w dniu 12 października 2004 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dariusza B. i Janiny B. od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie - Ośrodek Zamiejscowy we Wrocławiu z dnia 12 września 2003 r. sygn. akt I SA/Wr 1266/01 w sprawie ze skargi Janiny B. i Dariusza B. na decyzję Izby Skarbowej w O. z dnia 22 marca 2001 r. (...) w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od sierpnia do grudnia 1996 r. 1) oddala skargę kasacyjną; 2) zasądza od Dariusza B. i Janiny B. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w O. kwotę 3.600 zł (trzy tysiące sześćset złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Inspektor Kontroli Skarbowej w Urzędzie Kontroli Skarbowej w O. decyzją z dnia 31 marca 2000 r. (...) określił byłym wspólnikom spółki cywilnej "I." z N. - Janinie B. oraz Dariuszowi B. za miesiąc sierpień 1996 r. kwotę nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na miesiąc następny w innej wysokości, aniżeli wynikająca z zeznania, a za miesiące od września do grudnia 1996 r. zobowiązania podatkowe w podatku od towarów i usług oraz zaległości podatkowe wraz z odsetkami za zwłokę w miejsce deklarowanych nadwyżek podatku naliczonego nad podatkiem należnym do przeniesienia na następny miesiąc. Rozstrzygnięcie to było następstwem pozbawienia wspólników prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur, których podatnicy nie posiadali w czasie kontroli. Jednocześnie organ uznał, że nie zostało w sposób dostateczny dowiedzione, że zostały one zniszczone podczas powodzi w miesiącu lipcu 1997 r.

W odwołaniu podatnicy zarzucili błędne ustalenie faktów, stanowiących podstawę wydania zaskarżonej decyzji, przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów oraz naruszenia procedury podatkowej. Wnieśli też o przeprowadzenie dodatkowego postępowania wyjaśniającego w celu uzupełnienia dowodów w sprawie. Zdaniem podatników istniały podstawy do uchylenia decyzji, gdyż suma kwot podatku naliczonego, wynikająca z deklaracji VA7 za kontrolowany okres, stanowi sumę kwot podatku naliczonego zwartych w nieodtwarzalnych obecnie fakturach, które uległy zniszczeniu wskutek klęski żywiołowej, a więc z przyczyn niezawinionych przez podatnika. W szczególności wspólnicy podnieśli, że Inspektor niesłusznie przyjął, że spółka nie zakończyła prowadzenia działalności gospodarczej w miesiącu lipcu 1997 r., bezpodstawnie zakwestionowano twierdzenie, że wspólnicy nie przenieśli całej dokumentacji księgowej do innego lokalu, błędny jest więc pogląd organu, że dokumentacja nie uległa zalaniu wskutek powodzi, mającej miejsce w 1997 r. Zdaniem odwołujących się organ powinien przyjąć za wystarczający /zwłaszcza w okoliczności niekwestionowania prawdziwości przeprowadzanych transakcji/ do odliczenia podatku naliczonego dokument w postaci kserokopii deklaracji VAT-7, a ponadto przyjąć oświadczenia od kontrolowanych wspólników na okoliczność zalania i zniszczenia księgowych dokumentów źródłowych, jak również przeprowadzić dowód z zeznań świadków oraz z ewidencji odpraw celnych, a także badania dokumentacji księgowej największego kontrahenta spółki - firmy "P." z W. Zarzucili również, że przy interpretacji art. 19 ust. 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ organ nie wziął pod uwagę zróżnicowanych stanów faktycznych, a w szczególności postanowień przewidzianych w art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o stosowaniu szczególnych rozwiązań podatkowych w związku z likwidacją skutków powodzi, która miała miejsce w lipcu 1997 r. /Dz.U. nr 113 poz. 736 ze zm./.