Wyrok NSA z dnia 7 lipca 2004 r., sygn. FSK 266/04

Zaskarżony wyrok opierał się na dwóch podstawach prawnych, a mianowicie na art. 22 ust. 1 pkt 1 oraz art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. "b" ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /t.j. Dz.U. 2000 nr 14 poz. 176/. Pierwszy z tych przepisów Sąd uznał za "rozstrzygający".. W skardze kasacyjnej ograniczono się do zarzutu naruszenia drugiego z wymienionych wyżej przepisów. Niemniej jednak nawet gdyby sąd przyjął, iż w zaskarżonym wyroku skład orzekający naruszył ten przepis, trzeba było wykazać, iż naruszył też art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Eugeniusza K. od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Gdańsku z dnia 14 listopada 2003 r. I SA/Gd 1971/00 w sprawie ze skargi Eugeniusza K. na decyzję Izby Skarbowej w B. z dnia 9 sierpnia 2000 r. (...) w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 1998 r. - oddala skargę kasacyjną; (...).