Wyrok NSA z dnia 20 listopada 2003 r., sygn. SA/Bd 2037/03

1. Ustawodawca w procesie planowania przestrzennego nie zakłada prymatu interesu publicznego nad prywatnym lub odwrotnie. Na równi kładzie nacisk zarówno na prawo własności, jak i inne elementy uwzględniane przy planowaniu przestrzennym. Gmina, co do której w zasadzie należy wyłączna kompetencja ustalania przeznaczenia i zasad zagospodarowania terenu /art. 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym - Dz.U. 1999 nr 15 poz. 139 ze zm./, siłą rzeczy w pierwszej kolejności dbać będzie o zaspokojenie potrzeb zbiorowości, a nie indywidualnych podmiotów. Zatem możliwość wniesienia zarzutu do projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego ma służyć temu, aby podmiot, którego interes prawny lub uprawnienia zostaną naruszone przez ustalenia uchwalonego w przyszłości miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, mógł jeszcze w trakcie projektowania planu przedstawić do rozważenia swoje racje. Racje te, organ gminy /zarząd, rada gminy/, którym ustawa nadaje określone kompetencje, winny wziąć pod rozwagę. Przede wszystkim zaś rada gminy winna rozważyć naruszenie interesu prawnego lub uprawnienia osoby zgłaszającej zarzut. Czyniąc to winna mieć przede wszystkim na uwadze okoliczności, o których mowa w art. 1 ust. 2 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym oraz to, aby rozwój był zrównoważony, przez co należy rozumieć rozwój, który ma na względzie wszystkie aspekty życia człowieka. Rozpoznając zarzuty właściwy organ gminy musi skonfrontować interes indywidualny z interesem przemawiającym za ustaleniami przyjętymi w projekcie miejscowego planu zagospodarowania.