Wyrok NSA z dnia 19 marca 2002 r., sygn. V SA 3397/00

Ustawa z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174 ze zm./, przewiduje obowiązek meldunkowy dla osób spełniających ustawowe kryteria. W przypadku zameldowania na pobyt stały niezbędne jest zamieszkanie z zamiarem stałego przebywania pod oznaczonym adresem oraz wykazanie się uprawnieniami do przebywania w lokalu /pomieszczeniu/ posiadającym stały adres /art. 5, art. 6 ust. 1 i art. 9 ust. 2 ustawy o ewidencji/. Wprawdzie omawiana ustawa nie definiuje pojęcia lokalu /pomieszczenia/, ale skoro chodzi o stałe przebywanie w nim ludzi, to nie ulega wątpliwości, że lokal /pomieszczenie/ w rozumieniu przepisów o ewidencji ludności winien spełniać wymagania techniczno-budowlane określone dla pomieszczeń mieszkalnych przepisami Prawa budowlanego. Nie jest rzeczą organu ds. ewidencji ludności szczegółowe, we własnym zakresie badanie, czy lokal /pomieszczenie/, w którym ma nastąpić zameldowanie odpowiada warunkom technicznym dla pomieszczeń przeznaczonych na stały pobyt ludzi. Miarodajne w tym zakresie jest stanowisko organu nadzoru techniczno-budowlanego wyrażone w odpowiedniej /przewidzianej przepisami prawa budowlanego/ prawnej formie.