Wyrok NSA z dnia 6 lutego 2002 r., sygn. SA/Sz 1278/00

Ustalając, czy nastąpiło opuszczenie lokalu w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /t.j. Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174 ze zm./ należy badać zamiar osoby, która ma być wymeldowana. Zamiar ten ma bowiem istotne znaczenie przy ocenie, czy do opuszczenia lokalu w rozumieniu tego przepisu rzeczywiście doszło. Przy ustaleniu zamiaru nie można jednak poprzestać tylko na oświadczeniach zainteresowanej osoby. Dla oceny zamiaru istotne znaczenie mieć będzie czy okoliczności istniejące w sprawie potwierdzają wolę osoby zainteresowanej, czy też pozostają z nią w sprzeczności. Do okoliczności takich należeć będą między innymi: sposób opuszczenia lokalu, koncentracja interesów życiowych w danym miejscu /przebywanie w nim w sensie fizycznym, praca, nauka/ a także obiektywna możliwość realizacji woli przebywania w nim.

Naczelny Sąd Administracyjny, po rozpoznaniu sprawy ze skargi Mirosława D. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Sz. z dnia 19 maja 2000 r. (...) w przedmiocie wymeldowania - uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Wójta Gminy Ś. z dnia 28 marca 2000 r. (...); (...).