Wyrok NSA z dnia 15 października 2001 r., sygn. II SA 2010/00

Wprowadzenie do systemu prawnego instrumentów waloryzacyjnych jest odstępstwem od zasady nominalizmu. Decyzja jako jednostronne władcze rozstrzygnięcie musi mieć podstawę ustawową nie tylko dotyczącą samej możliwości jej wydania, ale także zawarcia w niej odpowiedniej treści -zawarcia w decyzji waloryzacyjnej klauzuli, określającej wysokość świadczenia z tytułu opłaty.

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Jerzego K. na decyzję Zarządu Miasta Stołecznego W. z dnia 21 czerwca 2000 r. (...) w przedmiocie opłaty za przejazd pojazdem nienonnatywnym bez zezwolenia - stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji z dnia 22 maja 2000 r. (...).

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 21 czerwca 2000 r. (...) Zarząd Miasta Stołecznego W. utrzymał w mocy swą wcześniejszą decyzję z dnia 22 maja 2000 r. (...) obciążającą Jerzego K., zwanego dalej "skarżącym", kwotą 2.516,40 zł tytułem opłaty za przejazd pojazdem nienormatywnym bez zezwolenia. Przejazd przez W. takim pojazdem został stwierdzony w dniu 9 maja 2000 r. protokołem zatrzymania i kontroli pojazdu. Decyzje zostały wydane na podstawie par. 9 ust. 1 tabela lp. 4 i ust. 2,3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 17 marca 1998 r. w sprawie opłat drogowych /Dz.U. nr 40 poz. 230/ w związku z par. 5 rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 1 kwietnia 1999 r. w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia /Dz.U. nr 44 poz. 432/ i art. 104 par. 1 Kpa. Ponadto powołano się na porozumienie z dnia 4 czerwca 1993 r. pomiędzy Wojewodą W. a Miastem Stołecznym W. w sprawie utworzenia Zarządu Dróg Miejskich oraz uchwałę Zarządu m.st. W. z dnia 16 stycznia 1996 r. (...) o upoważnieniu Dyrektora i Zastępców Dyrektora Zarządu Dróg Miejskich w W. do wydawania decyzji administracyjnych.

W skardze na powyższą decyzję, wniesioną do Naczelnego Sądu Administracyjnego, skarżący zarzuca nieprawidłowości w czynnościach kontroli pojazdu, kwestionując tym samym ustalenia faktyczne protokołu z dnia 9 maja 2000 r. Ponadto wskazuje na naruszenie art. 127 par. 1 i 2 Kpa., gdyż decyzję w pierwszej jak i drugiej instancji wydał ten sam organ.