Wyrok NSA z dnia 12 kwietnia 2001 r., sygn. V SA 2351/00

Wydanie decyzji na podstawie zdecydowanie niepełnych i wewnętrznie sprzecznych ustaleń faktycznych oraz przepisów, których powołanie budzi wątpliwości /m.in. ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. - Kodeks celny - Dz.U. nr 23 poz. 117 ze zm. i rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 19 grudnia 1997 r. w sprawie ustanowienia czasowego zakazu przywozu niektórych pojazdów samochodowych, nadwozi i podwozi do tych pojazdów - Dz.U. nr 158 poz. 1053/, i innych, które w sprawie niewątpliwie nie mogły mieć zastosowania /rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 listopada 1999 r. w sprawie gospodarczych procedur celnych - Dz.U. nr 104 poz. 1195/, uzasadniają stwierdzenie, że zarówno zaskarżona decyzja jak i poprzedzająca ją decyzja organu I instancji wydane zostały z rażącym naruszeniem prawa, co uzasadnia stwierdzenie ich nieważności na podstawie art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa w zw. z art. 22 ust. 3 i art. 29 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./.

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Antoniego D. na decyzję Prezesa Głównego Urzędu Ceł z dnia 30 czerwca 2000 r. (...) w przedmiocie nakazania powrotnego wywozu pojazdu za granicę i wymiaru opłaty manipulacyjnej; stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji wraz z poprzedzającą decyzją Dyrektora Urzędu Celnego w W. z dnia 14 lipca 1999 r. (...) i postanowieniem Dyrektora Urzędu Celnego w W. z dnia 14 lipca 1999 r. (...) - w części dotyczącej Antoniego D.; (...).