Wyrok NSA z dnia 15 listopada 2001 r., sygn. SA/Sz 1024/99

Dla oceny, komu przysługuje uprawnienie do wycinania trzciny, a co za tym idzie, komu powinno być udzielone w tym zakresie pozwolenie wodnoprawne, istotne znaczenie ma treść umowy dzierżawy.

UZASADNIENIE

Przedsiębiorstwo rybackie zawarto z Agencją Własności Rolnej Skarbu Państwa /AWRSP/ umowę dzierżawy jezior do celów rybackich. AWRSP wystąpiła do starosty o pozwolenie wodnoprawne na wycinanie trzciny jeziornej na pięciu jeziorach. Starosta odmówił argumentując, że ze względu na postanowienia umowy dzierżawy pozwolenie zostanie udzielone dzierżawcy, który również o takie pozwolenie wystąpił.

W odwołaniu od decyzji AWRSP zarzuciła błędne przyjęcie, że z umowy dzierżawy wynika, iż dzierżawcy przysługuje prawo do pozyskiwania trzciny. Przeznaczając jeziora do dzierżawy brano pod uwagę wyłącznie ich rybackie wykorzystanie, od tego również określony został czynsz dzierżawny. Samorządowe Kolegium Odwoławcze /SKO/ uchyliło decyzję i przekazało sprawę do ponownego rozpoznania uznając, że skoro zapisy umowy dzierżawy są niejasne, pozwolenie wodnoprawne na wycinanie trzciny należało wydać właścicielowi nieruchomości, a sprawę niejasnych zapisów umowy dzierżawy pozostawić stronom do dochodzenia na drodze cywilnoprawnej. W skardze do NSA przedsiębiorstwo rybackie zarzuciło błędne uznanie, że organ właściwy do wydania pozwolenia wodnoprawnego nie jest uprawniony do wykładni umowy dzierżawy gospodarstwa rybackiego i w oparciu o tę wykładnię ustalenia, komu przysługuje prawo do pozyskiwania trzciny. NSA skargę oddalił.