Wyrok NSA z dnia 1 marca 2000 r., sygn. I SA/Wr 2915/98

Posługując się wykładnią dynamiczną przy interpretacji pojęcia "remontu" w odniesieniu do charakteru robót wykonanych przez stronę skarżącą należy brać pod uwagę zmieniającą się rzeczywistość gospodarczą i postęp techniczny, mające duży wpływ na sposób i środki realizowania robót tym pojęciem objętych.

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Barbary i Benedykta /małżonków/ J. na decyzję Izby Skarbowej we W. z dnia 30 listopada 1998 r. (...) w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 1996 r., zaległości podatkowej i odsetek za zwłokę - uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Urzędu Skarbowego W.-K. z dnia 8 września 1998 r. (...); (...).

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 8 września 1998 r. (...) na podstawie art. 207 oraz 21 par. 3, art. 53 par. 4 Ordynacji podatkowej, art. 45 ust. 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /t. j. Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ Urząd Skarbowy we W. określił Barbarze i Benedyktowi małżonkom J. podatek dochodowy od osób fizycznych za 1996 r. w kwocie 16.112,50 zł., zaległość podatkową w kwocie 11.052,80 zł. i odsetki od zaległości w kwocie 7.004,60 zł.

W uzasadnieniu decyzji podniesiono, że Barbara i Benedykt J. złożyli zeznanie o wspólnych dochodach za 1996 r., w którym wykazali dochód Benedykta J. z działalności gospodarczej w dwóch spółkach cywilnych: P.H.U. "W." s.c. oraz "K." s.c. i dochód z tytułu prowadzonej przez Barbarę J. działalności gospodarczej w s.c. "K.". W wyniku przeprowadzonej przez Urząd Kontroli Skarbowej w K. kontroli w Przedsiębiorstwie Usługowo-Handlowym "W." s.c. Stacja Paliw w A., Urząd Skarbowy we W. wszczął z urzędu postępowanie podatkowe wobec strony, i w wyniku którego uznał za dowód materiał kontrolny dotyczący s.c. "W.", stwierdzając nieprawidłowości w zakresie kwalifikowania niektórych kosztów s.c. "W." jako kosztów uzyskania przychodów. Nie uznano za koszt uzyskania przychodów wydatków na łączną kwotę 107.668,23 zł., zarachowanych w ciężar konta 427 "usługi remontowe", zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. "c" ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ustalono, że w dniu 1 listopada 1993 r. s.c. "W." przyjęła do ewidencji środków trwałych drogi i place o pow. 3.158 m2 wykonane z betonu B 15 na wartość 73.547,30 zł. Na dzień 1 stycznia 1995 r. dokonała aktualizacji tych środków trwałych i ustaliła wartość dróg i placów Stacji Paliw na kwotę 91.198,65 zł. w 1996 r. spółka przeprowadziła modernizację ww. dróg i placów poprzez wyrównanie istniejącej nawierzchni z betonu przez nawiezienie tłucznia - kliniec wraz z zagęszczeniem, dokonała podsypki piaskowej, jej zagęszczenia i ubicia, a następnie ułożyła nową nawierzchnię z kostki brukowej grubości 8cm na całej powierzchni Stacji Paliw, powiększając ją do 3.277,30 m2. W koszty uzyskania przychodu zaksięgowała spółka kwotę 107.668,23 zł. na podstawie dwóch faktur, które, jak wykazała kontrola UKS, dotyczyły wydatków związanych z ulepszeniem środka trwałego dróg i placów /grupa II wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych/. Na przedmiotowych fakturach wpisano "remont" nawierzchni Stacji Paliw, jednakże właściciel przedsiębiorstwa wystawiającego faktury stwierdził, że słowa "remont" użył na wyraźne życzenie wspólnika s.c. "W.", Benedykta J. Wspólnicy przedłożyli opinię biegłego Stanisława W. na okoliczność celowości remontu, który został przesłuchany w charakterze świadka w postępowaniu prowadzonym przez UKS. Z zeznań biegłego wynika, że kostka brukowa odpowiada pod względem wytrzymałości i ścieralności betonowi B-60, który jest czterokrotnie bardziej wytrzymały niż beton B15 pod względem ściskalności, a pod względem ścieralności przewyższa wielokrotnie beton B15. Świadek ten stwierdził, że wydaną opinią nie sugerował wspólnikom sposobu kwalifikowania robót i poniesionych wydatków celem ich zaliczenia do inwestycji czy do remontu. Stwierdził także, że położona kostka brukowa na nowej nawierzchni jest jej ulepszeniem i zwiększa jej wartość użytkową a także wydłuża okres jej użytkowania do kilkunastu lat. W związku z powyższym organ I instancji zakwalifikował poniesione przez spółkę wydatki jako wydatki na ulepszenie l modernizację l nawierzchni Stacji Paliw i nie uznał ich za koszt uzyskania przychodów, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, albowiem poniesione wydatki podniosły wartość użytkową dróg i placów będących w ewidencji środków trwałych spółki w stosunku do ich wartości z dnia ich przyjęcia do używania poprzez poprawę ich parametrów użytkowych oraz zwiększenie ogólnej sprawności technicznej w stosunku do sprawności pierwotnej. W związku z tym spółka powinna w badanym roku 1996 powiększyć wartość początkową ww. środków trwałych o sumę poniesionych wydatków na ich ulepszenie, zgodnie z par. 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie amortyzacji środków trwałych, wówczas kosztem uzyskania byłyby odpisy amortyzacyjne z tytułu zużycia omawianych środków trwałych. Natomiast dochody strony z tytułu udziału w spółce "Kobra" zostały przyjęte w wysokości wykazanej w zeznaniu podatkowym, wobec braku możliwości oceny prawidłowości urządzeń księgowych tej spółki, ze względu na ich zniszczenie spowodowane powodzią mającą miejsce w 1997 r. Po dokonaniu korekty wysokości dochodu osiągniętego przez Benedykta Jabłońskiego z tytułu udziału w spółce "W.", organ I instancji określił stronie należny podatek dochodowy za rok 1996, zaległość podatkową i odsetki naliczone na dzień wydania decyzji.