Wyrok NSA z dnia 8 listopada 2000 r., sygn. V SA 940/00

1. Przebywanie bez wymaganego zezwolenia na wjazd lub pobyt w Polsce nie jest objęte treścią art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1997 r. o cudzoziemcach /Dz.U. nr 114 poz. 739 ze zm./.

2. Wszczęcie i prowadzenie sprawy o zezwolenie na zamieszkanie na teryturium Rzeczypospolitej Polskiej /art. 17 powyższej ustawy/ nie legalizuje pobytu cudzoziemca w Polsce.

3. Dla oceny legalności pobytu cudzoziemca na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jako przesłanki ustalenia właściwości Naczelnego Sądu Administracyjnego /art. 19 pkt 5 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym - Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ decydujące znaczenie ma stan w chwili wszczęcia postępowania administracyjnego, w którym została wydana decyzja podlegająca kontroli sądowej.

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Thi T. P., działającej w imieniu własnym i na rzecz małoletnich dzieci na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 10 marca 2000 r. (...) w przedmiocie odmowy udzielenia zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony - uchyla zaskarżoną decyzję; (...).

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 25 października 1999 r. (...) Wojewoda Ś. odmówił udzielenia skarżącej Thi T.P., obywatelce Socjalistycznej Republiki Wietnamu oraz jej małoletnim córkom Ta T. N. i To D. L. zezwolenia na zamieszkanie w Polsce na czas oznaczony i wydania karty czasowego pobytu. Wojewoda Ś. ustalił, że skarżąca w dniu 29 maja 1999 r. zawarła związek. małżeński z obywatelem polskim Jerzym S., że do dnia. 20 czerwca 1999 r., to znaczy w czasie ważności posiadanej wizy pobytowej, zameldowana była u swego męża w S., że obecnie przebywa pod tym adresem kilka razy w miesiącu., natomiast mieszka w W., gdzie starsze dziecko uczęszcza do szkoły podstawowej, a młodsze do przedszkola, że skarżąca i jej mąż mają osobne miejsca zamieszkania i odrębne plany, gdyż skarżąca zamierza otworzyć w W. restaurację, zaś jej mąż planuje pozostanie w S. i prowadzenia tam działalności gospodarczej, że świadczy to o tym, iż między małżonkami nie istnieją trwałe więzi rodzinne, które mogłyby uzasadniać udzielenie skarżącej zezwolenia na pobyt czasowy, że skarżąca dopuściła się naruszenia porządku prawnego nie opuszczając Polski przed upływem terminu ważności udzielonej jej wizy, a mianowicie przed dniem 20 czerwca. 1999 r., że skarżąca nie posiada źródła utrzymania, zaś posiadane oszczędności nie gwarantują bytu skarżącej i jej dzieciom i że skarżąca nie podjęła starań o uzyskanie zezwolenia na wykonywanie w Polsce pracy.