Wyrok NSA z dnia 11 września 2000 r., sygn. II SA 392/00

Powstanie po drugiej wojnie światowej organizacji zajmujących się wychowaniem fizycznym i przysposobieniem wojskowym nie czyniło istnienia Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego "Sokół" bezprzedmiotowym i nie uzasadnia o jego likwidacji.

UZASADNIENIE

Decyzją z 21 stycznia 1999 r. wydaną na podstawie art. 156 par. 1 pkt 2, art. 157 par. 1 i 2 oraz art. 158 par. 1 i 2 Kpa Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji stwierdził nieważność decyzji Starosty Powiatu G. z 5 kwietnia 1946 r. w sprawie zawieszenia działalności i rozwiązania Oddziału Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego "Sokół" w G. i decyzji Wojewody R. z 26 sierpnia 1947 r. w części zatwierdzającej wymienioną decyzję Starosty oraz odmówił stwierdzenia nieważności tej decyzji Wojewody w części postanawiającej likwidację powyższego Towarzystwa. W uzasadnieniu Minister w szczególności podał, że według art. 24 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27 października 1932 r. - Prawo o stowarzyszeniach /Dz.U. nr 94 poz. 808 ze zm./ decyzja o rozwiązaniu stowarzyszenia należała do Wojewody i dlatego zawieszenie Towarzystwa i równocześnie jego rozwiązanie przez Starostę nastąpiło z rażącym naruszeniem prawa wymagającym stwierdzenia nieważności jego decyzji i decyzji Wojewody w części utrzymującej ją w mocy. Minister nie dostrzegł natomiast cech rażącego naruszenia prawa w decyzji Wojewody w części dotyczącej likwidacji Towarzystwa na podstawie art. 26 pkt 4 powołanego rozporządzenia dopuszczającego likwidację stowarzyszenia, gdy "istnienie jego stało się bezprzedmiotowe". W decyzji Wojewody przyjęto bezprzedmiotowość dalszego istnienia Towarzystwa ze względu na to, że "zostały utworzone organizacje wychowania fizycznego i przysposobienia wojskowego, w którym poszczególni członkowie Towarzystwa Gimnastycznego "Sokół" mogą zrzeszać się, a tym samym odpada potrzeba istnienia innych organizacji o tym samym charakterze". Zdaniem Ministra nie można przyjąć rażącego naruszenia tego przepisu przez Wojewodę, lecz tylko zastosowanie jednej z możliwych jego interpretacji, co w świetle orzecznictwa NSA nie daje podstawy do stwierdzenia nieważności decyzji. Po ponownym rozpatrzeniu sprawy w trybie art. 127 par. 3 Kpa Minister 19 października 1999 r. utrzymał w mocy tę decyzję.