Wyrok NSA z dnia 6 lutego 2000 r., sygn. I SA/Gd 790/99

Po wejściu w życie ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ nadal decyzje wymiarowe w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych czy podatku od towarów i usług winny najpierw określać rozmiary podatku w kwocie różnej od deklarowanej przez podatnika, a dopiero wtórnie, w wykonaniu art. 21 par. 3 Ordynacji podatkowej, wysokość zaległości podatkowej lub nadpłaty.

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 19 stycznia 2000 r. sprawy ze skargi "D.-B." S.A. w W. na decyzję Izby Skarbowej w B. z dnia 5 marca 1999 r. (...) w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 1994 r. - uchyla zaskarżoną decyzję; (...).

UZASADNIENIE

Zaskarżoną do Sądu administracyjnego decyzją Izba Skarbowa utrzymała w mocy decyzję Drugiego Urzędu Skarbowego w B. z dnia 20 listopada 1998 r. (...), którą - po ponownym rozpoznaniu sprawy - Spółce Akcyjnej "D.-B." w W. określono zaległość podatkową w podatku dochodowym od osób prawnych za 1994 r. na kwotę 1.642.968,80 zł oraz odsetki od tej zaległości, naliczone na dzień wydania decyzji, w kwocie 1.910.225,70 zł.

Izba nie podzielając zarzutów z odwołania Spółki jednocześnie zaakceptowała wszystkie podstawy decyzji organu I instancji.

W uzasadnieniu swej decyzji najpierw przedstawiała przebieg postępowania w sprawie wykazując w ten sposób m.in., że postępowanie w sprawie wszczęte zostało w trybie art. 27 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej /według pierwotnego brzmienia - Dz.U. nr 100 poz. 442 ze zm./, a zaskarżona odwołaniem decyzja zapadła po rozpoznaniu sprawy po raz trzeci, przy czym uchylenie drugiej decyzji Urzędu /art. 233 par. 2 Ordynacji/ nastąpiło decyzją Izby z dnia 21 sierpnia 1998 r.

Izba wykazując bezzasadność podstawowego zarzutu Spółki - naruszenia art. 11 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /t.j. Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./ - najpierw aktualizowała treść tego przepisu, a następnie stwierdzała, iż w sprawie zastosowanie miała pierwsza część hipotezy, mówiąca o pozostawaniu podatnika w związku gospodarczym z osobą, której przysługuje szczególne ulgi w podatku dochodowym.