Wyrok NSA z dnia 4 lutego 1999 r., sygn. II SA/Wr 1302/97

1. Z dyspozycji art. 24 ust. 7 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej /Dz.U. 1993 nr 13 poz. 60 ze zm./ wynika m.in. że rada gminy może w drodze uchwały ustalić szczegółowe zasady i tryb przyznawania zasiłku na ekonomiczne usamodzielnienie. Tak sformułowany przepis ustawowy oznacza, iż rada gminy może w drodze uchwały ustalić sposób i metody postępowania przy załatwianiu spraw związanych ze sporną pomocą z opieki społecznej. Jednocześnie nie pozwala on na przyjmowanie przez radę gminy rozwiązań prawnych tworzących nową regulację w zakresie ustalania kryteriów odmowy przyznania takiej pomocy. Kryteria takie zawiera bowiem ustawa o pomocy społecznej.

2. Samodzielność gminy oznacza, że w granicach wynikających z ustaw nie jest ona podporządkowana czyjejkolwiek woli oraz że w tych granicach podejmuje czynności prawne i faktyczne, kierując się wyłącznie własną wolą, wyrażoną przez jej organy pochodzące z wyboru. A zatem, samodzielność ta wynika z granic określonych przez ustawy, które precyzyjnie ustalają zakres przedmiotowy, w którym samodzielność ta obowiązuje. Tak więc zakres i treść tej samodzielności można ustalić dopiero za pomocą wykładni odniesionej do konkretnej sytuacji.

Naczelny Sąd Administracyjny, po rozpoznaniu sprawy ze skargi Gminy L. na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody L. z 5 sierpnia 1997 r. (...) w przedmiocie stwierdzenia nieważności par. 7 ust. 1 załącznika do uchwały Rady Gminy L. z 26 czerwca 1997 r. (...) w sprawie określenia wysokości oraz szczegółowych zasad i trybu przyznawania i zwrotu zasiłku celowego na ekonomiczne usamodzielnienie - oddala skargę.