Postanowienie NSA z dnia 13 grudnia 1999 r., sygn. IV SA 1296/99

1. Zgodnie z art. 30 ust. 2 ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r. o ochronie i kształtowaniu środowiska /Dz.U. 1994 nr 49 poz. 196 ze zm./ w jej brzmieniu nadanym ustawą z dnia 24 lipca 1998 r. o zmianie niektórych ustaw określających kompetencje organów administracji publicznej w związku z reformą ustrojową Państwa /Dz.U. nr 106 poz. 668/, decyzje o ustaleniu dopuszczalnej emisji zanieczyszczeń do powietrza wydaje w I instancji starosta wykonujący zadania z zakresu administracji rządowej, z tym że spod kognicji starosty wyłączone zostały sprawy, dotyczące ustalania dopuszczalnej emisji dla obiektów zaliczonych do inwestycji szczególnie szkodliwych dla środowiska i zdrowia ludzi /art. 30 ust. 2a/.

2. W ustawie o ochronie i kształtowaniu środowiska nie został wskazany organ rozpoznający odwołanie od decyzji starosty wydanej na podstawie cytowanego art. 30 ust. 2 ustawy o ochronie i kształtowaniu środowiska i wobec tego organem wyższego stopnia właściwym do rozpoznania odwołania zgodnie z art. 17 pkt 1 Kpa jest samorządowe kolegium odwoławcze. Przepis ten poddaje właściwości kolegium jako organowi wyższego stopnia sprawy należące w pierwszej instancji do organów jednostek samorządu terytorialnego niezależnie od tego czy są to sprawy własne samorządu czy zadanie rządowe zlecone do wykonania mocą przepisu szczególnego. Wyłączeniu spod kognicji samorządowego kolegium odwoławczego podlegają wyłącznie te sprawy rozpoznawane w pierwszej instancji przez organy samorządu terytorialnego, w których przepis szczególny wskazuje inny niż kolegium organ.