Wyrok NSA z dnia 5 listopada 1999 r., sygn. V SA 820/99

1. Błędne jest przekonanie że sam fakt zawarcia małżeństwa daje podstawy tylko do ubiegania się o zezwolenie na zamieszkanie na czas oznaczony i że ta przesłanka jest niejako już "skonsumowana" na wypadek jej podniesienia przez osobę, która się ubiega o zezwolenie na osiedlenie po uprzednim zamieszkiwaniu na podstawie zezwolenia wydanego na czas oznaczony. Wszak sam ustawodawca w art. 19 ust. 1 pkt 2 ustawa z dnia 25 czerwca 1997 r. o cudzoziemcach /Dz.U. nr 114 poz. 739 ze zm./ właśnie przewiduje sekwencyjność zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony i osiedlenia; przy czym ustawodawca wskazuje tu minimalny czas 3 lat, jako konieczną przesłankę ubiegania się o zezwolenie na osiedlenie. Oznacza to po pierwsze, wadliwość wskazanego już rozumowania przyjętego w zaskarżonej decyzji /i decyzji organu pierwszej instancji/, iż fakt zawarcia związku małżeńskiego z obywatelką polską uprawnia do uzyskania na zamieszkanie na okres oznaczony. Po drugie zaś, nie jest dopuszczalna rozszerzająca interpretacja art. 19, poprzez nakładanie na ubiegającego się o zezwolenie dodatkowych przesłanek, nie wymienionych w tym przepisie. Oczywiście organ może nie udzielić zezwolenia, jeżeli szczególne okoliczności konkretnego wypadku za tym przemawiają. Jednakowoż musi je wyraźnie wskazać.