Wyrok NSA z dnia 10 września 1999 r., sygn. V SA 271/99

Ustawodawca nakładając ciężar dowodu na Skarżącego co do okoliczności wskazanych w art. 21 ust. 3 ustawy o kombatantach (...) mówi o "przedłożeniu dowodów"; wskazuje to na możliwość zaoferowania początku dowodu i to przedłożenie powinno być przedmiotem oceny, odnoszącej do wiarygodności środka dowodowego i zawartych w nim konkretnych treści. Jeżeli Skarżący przedkłada dowody /dokumenty/, stanowiące początek dowodu na piśmie, które w pewnych kwestiach zawierają luki czy stwierdzają brak informacji, np. co do potwierdzenia udziału w walkach ze zbrojnymi oddziałami, a inne zaoferowane dowody np. pisemne zeznania świadków odnoszą się do tych właśnie okoliczności, pominięcie milczeniem w uzasadnieniu decyzji przyczyn nie dania wiary tym ostatnim, nie podjęcie prób wyjaśnienia spornych okoliczności przez przesłuchanie świadków świadczy o naruszeń zasad proceduralnych osłabiających wiarę w obiektywizm i bezstronność postępowania. Tego rodzaju sytuacja nie odpowiada standardom demokratycznego państwa prawa i nie służy - wymaganemu przez art. 8 Kpa - pogłębianiu zaufania obywateli do organów Państwa. W sprawach, gdzie chodzi w ostatecznym rachunku o pozbawienie obywatela przyznanych mu uprzednio uprawnień; sprawach, których tłem są złożone procesy historyczne, fakty odległe w czasie i zmienne oceny aksjologiczne, co czyni je trudnymi do jednoznacznej prawnej oceny, dokonywanej w wiele lat po zrealizowaniu się zdarzeń, które tworzą jej faktyczna podstawę, należy dołożyć szczególnej staranności, aby postępowanie administracyjne przez swoją sprawność i poprawność przekonywało o bezstronności organów administracji, a przez to w korzystny sposób kształtowało świadomość oraz kulturę prawną obywateli, czego wymaga art. 8 Kpa.