Wyrok NSA z dnia 17 lutego 1999 r., sygn. SA/Sz 489/98

Istnienia nadpłaty powstałej w wyniku wadliwego zadeklarowania zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług nie można stwierdzić tak długo, jak długo sam podatnik nie skoryguje swego zeznania podatkowego lub nie dokona tego za niego właściwy organ w drodze decyzji administracyjnej, o jakiej mowa w art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./.

Przepis art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ nie stanowi samodzielnej materialnoprawnej podstawy do wydania decyzji administracyjnej o zwrocie nadpłaconego podatku albo do dokonania tego zwrotu w drodze czynności materialno-technicznej w sytuacji gdy wysokość zobowiązania wynika z wiążącej deklaracji podatkowej. Samo wystąpienie podatnika do urzędu skarbowego z żądaniem zwrotu zadeklarowanego przez siebie i uiszczonego podatku z powołaniem się na błędne sporządzenie deklaracji i zawyżenie przez to podatku, bez uprzedniego dokonania korekty deklaracji w podatku od towarów i usług, nie stwarza jeszcze podstawy do uznania nadpłaty i jej zwrotu, stanowi natomiast - w razie uznania żądania za uzasadnione - postawę do wszczęcia przez organ podatkowy postępowania w sprawie określenia wysokości zobowiązania podatkowego innej od zadeklarowanej i ewentualnego wydania decyzji w tej kwestii.

UZASADNIENIE

Pismem z 28.11.1997 r. spółka cywilna "G.B.K." z siedzibą w P. wystąpiła do Urzędu Skarbowego w B. z żądaniem naliczenia i wypłaty odsetek w łącznej wysokości 164.341,93 zł od nadpłat w podatku od towarów i usług powstałych w latach 1995, 1996 i 1997, zwróconych spółce odpowiednio w dniach 14.07., 28.07. i 26.10.1997 r.