Wyrok NSA z dnia 12 października 1999 r., sygn. I SA/Łd 1160/97

1. Przepisy art. 22 ust. 1 i art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ nie tworzą po stronie organu podatkowego obowiązku uwzględnienia roszczeń o dochodzone w trybie i na podstawie tych unormowań ulg podatkowych. Wskazuje na to użyty przez ustawodawcę w przytoczonych zapisach prawnych niedeontyczny zwrot: "może", posłużenie się którym uzasadnia wniosek o udzieleniu organowi podatkowemu uprawnienia do legalnej modalności rozstrzygnięć w przedmiocie ulgi podatkowej również gdyby poprawnie ustalona i oceniona sytuacja podatnika dopuszczała jej przyznanie.

2. Orzeczenie w przedmiocie umorzenia zaległości podatkowej i/lub rozłożenia jej na raty nie jest "aktem łaski" organu podatkowego lecz wynikiem procesu stosowania prawa, w którym podatnik realizuje swe prawo dochodzenia przywileju podatkowego natomiast organ podatkowy wykonuje obowiązek /procesowy/ ustalania i oceny zindywidualizowanego stanu faktycznego sprawy oraz uprawnienie do rozstrzygnięcia na tej podstawie w zakresie udzielonego mu przez ustawodawcę prawa do wyboru uzasadnionej decyzji co do zastosowania ulgi podatkowej.