Wyrok NSA z dnia 7 października 1999 r., sygn. SA/Bk 700/98

1. Oddzielne zobowiązanie leasingodawcy poczytywane za ustalone przez strony umowy prawo do nabycia samochodu przez leasingobiorcę z możliwością jego wypowiedzenia, w ogóle nie może być traktowane jako składnik umowy, albowiem jest podpisane wyłącznie przez leasingodawcę i jest jedynie jego jednostronnym oświadczeniem, skierowanym do nieznanej strony /okaziciela zobowiązania/, wyrażającym wolę odsprzedania samochodu w przyszłość.

2. Z gramatycznej wykładni par. 2 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 6 kwietnia 1993 r.

w sprawie zaliczania przedmiotu umów najmu lub dzierżawy rzeczy albo praw majątkowych do składników majątku stron tych umów /Dz.U. nr 28 poz. 129/ wynika, że klauzula przewidująca możliwość zakupu przedmiotu leasingu musi być składnikiem umowy