Wyrok NSA z dnia 22 lipca 1998 r., sygn. III SA 311/97

Przepisy prawa administracyjnego, a przepisy prawa podatkowego w szczególności, nie zawierają podstawy, uprawniającej organ podatkowy do przyjęcia podatku od osoby trzeciej, nie będącej ani płatnikiem, ani podatnikiem. Świadczenie takie w każdym przypadku będzie nienależne i nie spowoduje wygaśnięcia zobowiązania podatnika.

Jeśli zatem świadczenie pobrane przez płatnika pochodzi od osoby trzeciej nie będącej podatnikiem, organ podatkowy powinien zwrócić je tej osobie.

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi "S." - Spółki z ograniczona odpowiedzialnością w W. na decyzję Izby Skarbowej w W. z dnia 30 stycznia 1997 r. (...) dotyczącą opłaty skarbowej od umowy komisu, zawartej dnia 29 sierpnia 1996 r. - oddala skargę.

UZASADNIENIE

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zaskarżona decyzja odpowiada prawu, choć jej uzasadnienie zawiera wiele błędów. Po pierwsze - wbrew wywodom Izby Skarbowej - skarżąca nie mogła przypuszczać, iż "(...) opłatę uiści nabywca (...)" (...), gdyż nabywca opłatę tę już uiścił i to do rąk skarżącej. Po drugie, skarżąca nie wywodziła obowiązku uiszczenia opłaty przez nabywcę z faktu zawarcia umowy sprzedaży, ani tym bardziej z przepisów ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o opłacie skarbowej /Dz.U. nr 4 poz. 23 ze zm./. Nikt nie negował tezy, że sama sprzedaż była wolna od opłaty skarbowej. Dlatego też powołanie przez Izbę Skarbową art. 3 ust. 1 pkt 5 lit. "a" wymienionej wyżej ustawy dowodzi niezrozumienia istoty zagadnienia prawnego. Po trzecie, skarżąca nie kwestionowała twierdzenia, że opłata skarbowa od umowy komisu obciążała tylko strony tej czynności, a zatem nie Henryka B. Nawiasem mówiąc, jako podstawę wspomnianego twierdzenia Izba Skarbowa powołała błędnie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. "d", zamiast art. 1 ust. 1 pkt 2 lit. "d" ustawy o opłacie skarbowej. Tymczasem istota rozumowania strony skarżącej polegała na konkluzji, że Spółka "S." i Henryk B. zawarli umowę, opisaną w art. 392 Kc, a więc, że ostatnio wymieniony zobowiązał się doprowadzić do zwolnienia obu stron umowy komisu od obowiązku świadczenia opłaty skarbowej. Rezultat ten miał być osiągnięty przez zaspokojenie wierzyciela obu spółek /"S." i "W."/. Wierzycielem był Skarb Państwa - Urząd Skarbowy W.-B. Umowa z art. 392 Kc, jakkolwiek zamieszczona w umowie sprzedaży, w rzeczywistości stanowiła odrębne od niej porozumienie.