Wyrok NSA z dnia 26 maja 1998 r., sygn. II SA 915/97

1. Przewodniczący Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji publikując na podstawie art. 34 ust. 2 ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji /Dz.U. 1993 nr 7 poz. 34 ze zm./ listę wnioskodawców ubiegających się o koncesję, nie ogranicza się do wykazu podmiotów, które złożyły wnioski; informuje również o ich żądaniach, czyli stacjach nadawczych albo częstotliwościach lub kanałach, o które wnioskują.

2. Pominięcie w rozstrzygnięciu koncesyjnym określenia rodzaju programu /art. 37 ust. 1 pkt 4 ustawy o radiofonii i telewizji/ w sposób odpowiadający treści oferty koncesyjnej należy uznać za naruszenie prawa, utrudniające kontrolę decyzji koncesyjnej z punktu widzenia jej zgodności z tą ofertą.

3. W jednym postępowaniu koncesyjnym uczestniczą dwa organy kolejno rozstrzygające o istocie sprawy. Sama uchwała Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji nie jest jeszcze koncesją w rozumieniu tej ustawy. Wymaga wydania "wykonawczej" decyzji Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji. Decyzja Przewodniczącego nie znajdująca oparcia w uchwale Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji spotka się z zarzutem rażącego naruszenia prawa.

4. Zawarte w art. 37 ust. 3 ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji wymaganie współdziałania z Ministrem Łączności przy wydawaniu koncesji należy łączyć z każdym rozstrzygnięciem koncesyjnym - pozytywnym i negatywnym. Wymaganie to adresowane jest do tego organu, który jako pierwszy podejmuje rozstrzygnięcie w tej materii, czyli do Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji. Kwestie procesowe związane z takim współdziałaniem reguluje art. 106 par. 1-6 Kpa. Naruszenie tego obowiązku jest ważkim naruszeniem prawa.

5. Niezwiązanie NSA granicami skargi /art. 51 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym - Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ oznacza, że Sąd ma obowiązek rozpatrzeć sprawę rozstrzygniętą zaskarżoną decyzją z punktu widzenia zgodności z prawem całego postępowania administracyjnego.