Wyrok NSA z dnia 21 maja 1998 r., sygn. II SA 330/98

oddala skargę w przedmiocie wyrażenia zgody na dodatkowe zatrudnienie sędziego SN w stanie spoczynku.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym aktem administracyjnym z dnia 19 stycznia 1998 r. (...) Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego w związku z pismem Pani Sędziego w stanie spoczynku Barbary B. nie wyraził zgody na zatrudnienie jej w Biurze Rzecznika Praw Obywatelskich.

Stanowisko swoje uzasadniał tym, że zgodnie z obowiązującymi regulacjami prawnymi do dodatkowego zatrudnienia sędziów w stanie spoczynku mają odpowiednio zastosowanie przepisy ustawy o Sądzie Najwyższym, które wykluczają /art. 41 ust. 1/ pozostawianie sędziego SN w innym stosunku pracy, z wyjątkiem stosunku pracy profesora w szkole wyższej albo placówce naukowo-badawczej.

Wprawdzie Pierwszy Prezes SN wyraził wątpliwość czy sędzia w stanie spoczynku "piastuje" stanowisko sędziego, niemniej zauważył, że ustawa o Sądzie Najwyższym została uchwalona wówczas, gdy nie istniał status sędziego w stanie spoczynku, co do takiego sędziego stosuje się ustawę o SN "odpowiednio" oraz regulacje dotyczące tego statusu nie zawierające żadnych dodatkowych przepisów dotyczących zatrudnienia sędziego w stanie spoczynku.

Zdaniem Pierwszego Prezesa SN odrzucenie jakichkolwiek ograniczeń dodatkowego zatrudnienia sędziego w stanie spoczynku kłóciłoby się zbyt jaskrawo z ograniczeniami zawartymi w systemie emerytalnym i nie mogłoby być zaaprobowane przy wykładni ustawy z dnia 28 sierpnia 1997 r. o zmianie ustawy Prawo o ustroju sądów powszechnych. Wnioskodawczyni sędzia SN w stanie spoczynku Barbara B. wnosiła na podstawie art. 34 ust. 3 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym o usunięcie naruszenia prawa wynikającego z powyższej decyzji i wyrażenie zgody na jej zatrudnienie w Biurze Rzecznika Praw Obywatelskich.

Wniosek swój uzasadniała tym, że pismo Prezesa Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 1998 r. zawiadamiające skarżącą o niewyrażeniu zgody na jej zatrudnienie w Biurze Rzecznika Praw Obywatelskich ma prawny charakter decyzji, na którą przysługuje skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa.