Wyrok NSA z dnia 23 kwietnia 1998 r., sygn. SA/Sz 1350/97

Wynikająca z przepisu art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ zasada samoopodatkowania się pozwala podatnikowi na określenie należnego podatku i jego korektę tylko do 30 kwietnia następnego roku. Po tej dacie podatnik nie może określić należnego podatku w innej wysokości niż wynikająca z zeznania na dzień 30 kwietnia następnego roku. Uprawnienie urzędu podatkowego do określenia innej wysokości należnego podatku w drodze decyzji ma na celu doprowadzenie do zgodności zobowiązania podatkowego z rzeczywistym stanem rzeczy i może być procesowo zainicjowane przez podatnika. Jednakże uprawnienie urzędu skarbowego do określenia innej wysokości podatku nie oznacza, że jest to instrument pozwalający podatnikowi zrealizować uprawnienie, które utracił nie zgłosiwszy go w zeznaniu podatkowym. Byłoby to sprzeczne z zasadą samoopodatkowania obejście prawa.